Prej vitesh tashmë, zëra të ndryshëm publikë, nga ata që ndryshe quhen dhe analistë, rreken të elaborojnë variacionet mbi temën se a mundet ndonjëherë që të dilet në aleancë pa LSI-në.
Një here, këtë legjendë e thurën për Partinë Socialiste, por kur Rama nuk e mori në qeveri pas vitit 2017, por bëri Ilir Metën President, duke i dhënë edhe një pjesë tepsie pushteti, legjenda është kthyer në anën e kundërt.
Hiperbola e kësaj force magnetike që nuk di të ulet nga pushteti që nga 2009-a e largët, duket se ka marrë përmasa mitike; madje më shumë se kaq, gati herripoteriane, duke iu referuar ndryshimit edhe drastik të pamjes fizike jo vetëm të Ilir Metës, por edhe të shumë krerëve të LSI-së njëkohësisht, çka ka krijuar legjendën e një “Zombi politik” që gëlltit çka gjen përpara.
Por në fakt ky është një mit i krijuar nga kumarxhinjtë e mediave, që veten e quajnë gazetarë, të cilët kanë gëlltitur e gëlltisin miliona pa pushim për të krijuar zhurmën e tmerrshme në opinionin publik, duke u kthyer në “Zombi mediatikë” të cilët krijojnë atë kakofoninë e famshme, ku thuhet shumëçka por ku nuk kupton asgjë.
Po vallë si është e vërteta e mitit të nevojës së pashmangshme për LSI-në, e vendosur kjo në simetri ndaj dy forcave kryesore politike, PD-së dhe PS-së, meqë në më pak se 11 vite është krijuar bindja se i ka mbajtur të dyja në pushtet?
-Lexo edhe:
Maks Haxhia e çifti “Hiçka”, marrin 5 milionë eurot e para për godinën “Poli Drejtësisë”; të ngritur mbi truall të vjedhur
Rrëfimi i Sokol Olldashit për trafikun e kokainës nga Ilir Meta, si iu kap korrieri në Kukës kur ishte kryeministër
Në vitin 2005 kur hyri në politikë si LSI, fuqia e Ilir Metës ishte determinante për të rrëzuar Fatos Nanon nga pushteti.
Kjo pasi në atë kohë ishte sistemi mazhoritar në 100 zona dhe deputet zgjidhej ai që merr qoftë edhe një votë më shumë.
Në të 100 zonat garoi LSI me kandidatët e saj, që i mori votat të majtës.
Në parlament LSI dërgoi një grup të kualifikuar prej 7 deputetësh, por që gjatë asaj legjislature Ilir Meta nuk arriti të jetë i domosdoshëm për zgjedhjen e Presidentit të Republikës apo për të qenë faktor relevant për numrat në Kuvend.
Dhe vijnë zgjedhjet e vitit 2009, ku LSI ia arriti të marrë 4 deputetë që rezultuan të domosdoshëm për Sali Berishën në një moment delikat, ku një fitore minimaliste ndaj PS-së nuk i lejonte formimin e qeverisë, apo më keq akoma vijimin e pushtetit.
Dhe ishte Meta ai që e ndihu me katër mandate në një hakmarrje tipike shqiptare ndaj Ramës.
Ishte pikërisht marrëveshja e asaj kohe që e ktheu Ilir Metën në faktor më shumë se ç’ish.
Gjatë qeverisjes Berisha – Meta u bashkuan së bashku dy pole pushteti shumë të fuqishme që thithnin grupime të mëdha interesash. U krijua kështu një bashkim i frikshëm, që shtoi dhe Fatos Nanon që u bë me ta, ishte një lojë thuajse e papërballueshme për Edi Ramën që kishte marrë kreun e PS-së katër vite më parë dhe po i kërkonin kokën pas humbjes së 2009-ës. Në këtë skuadron ishte madje dhe miku i tij më i ngushtë, Ben Blushi.
Kështu erdhën zgjedhjet lokale të vitit 2011 ku Rama ishte i vetëm kundër dy ish-kryeministrave socialistë, Ilir Meta e Fatos Nano plus PD-në, që Berisha e drejtoi drejt një “kryqëzate” për ta shkatërruar komplet shtatlartin kokëçarës në krye të PS-së e bashkisë gjithashtu, që aspironte t’i merrte dhe karrigen e kryeministrit një ditë.
Dhe kreu i PS-së nuk kishte 20 parti të vogla në koalicion por vetëm 4, ku spikaste Skënder Gjinushi.
Dhe në zgjedhjet vendore të vitit 2011, Edi Rama pa LSI-në që tashmë ishte shkrirë me Berishën, arriti të fitojë shumicën e qyteteve kryesore dhe dytësore të vendit, si në sasi, në cilësi por edhe në simbolika.
Kështu Rama fitoi që nga Tirana, ku doli më sipër Lulzim Bashës me 10 vota edhe pse ishte mandati i katërt për të, edhe pse kishte një aleancë të fuqishme kundër përfshirë dhe komunistët e Hysni Milloshit, pas një inxhinierie zgjedhore në terren të pargatitur në gati dy vjet nga kundërshtarët.
Tjetër çështje më pas se situatën në dorë e mori Arben Ristani me dyshen emblematike Tomë-Sashenkë.
Ndërkaq PS fitoi të gjithë qytetet e tjera të mëdha përveç Shkodrës; pra Durrësin, Fierin, Korçën, Vlorën, Sarandën, Elbasanin; e madje dhe Kavajën, Laçin, Krumën, Mamurrasin si bastione të djathta, pa llogaritur bashki të nivelit të dytë duke nisur nga Lushnja, Berati, Kuçova, Burreli, Shijaku, Gramshi, Librazhdi, Përrenjasi, Pogradeci etj. U morën gjithashtu të gjitha komunat në bregdet.
Me një fjalë koalicioni me LSI-në nuk qenka një gjë kaq e shenjtë sa ç’e bëjnë analistët.
Mirëpo, Edi Rama në vitin 2013, pra 2 vjet pas vendoreve të vitit 2011, kur të gjitha sondazhet i jepnin fitoren me të paktën 74 mandate, lidhi marrëveshjen me LSI-në.
Kjo marrëveshje, e njollosi moralisht e politikisht Edi Ramën, sidomos pas ngjarjes së tmerrshme të 21 janarit, ku për mbrojtjen e korrupsionit të Likes, garda vrau 4 protestues paqësor të opozitës, e vrasësit u mbrojtën politkisht e fizikisht nga Sali Berisha e Ilir Meta.
Rama, synoi që Meta, të merrte një pjesë të votuesve të PD-së, punonjës të administratës, të cilët do tu sigurohej që nuk lëviznin.
Kjo marrëveshje i solli Edi Ramës me të vërtetë 84 deputetë në Kuvend, por i lidhi aq keq këmbët, sa nuk ka gëzuar realisht asnjë ditë normale qeverisëse në mandatin e parë.
Thuajse ishin të ndarë dhe energjia që u harxhua në këtë sherr e hodhi në erë politikën normale, sigurisht duke fuqizuar kulisat, korrupsionin, intrigat e pallatit dhe allishverishet.
E 4 vjet më vonë, kur Ilir Meta, u bë gati ti vendosë minat pushtetit të Edi Ramës, duke u bërë gati të hyjë në çadrën e Lulzim Bashës, Rama e bëri President të Republikës.
Duke i dhënë sërish pushtet kreut të LSI-së, së bashku edhe me një pjesë të tepsisë së tenderave dhe marrëveshjeve të pushtetit, që nga bashkia Tiranë e deri në agjenci qeveritare e ente të pavarura.
Në fushatën e zgjedhjeve të vitit 2017, Lulzim Basha, ndoshta në momentin e vetëm ku veproi i barazlarguar nga Sali Berisha, ndërmori një sulm të egër ndaj LSI-së, duke e cilësuar “SHPK”, me logjikën, që votuesit e Partisë Demokratike që në vitin 2013, kishin zgjedhur LSI-në për të qëndruar në punë, të “ktheheshin në shtëpi”, duke i siguruar se pas marrëveshjes me Ramën, situata do të ndryshohej.
Por pikërisht pas marrëveshjes së 17 majit Rama-Basha, Ilir Meta i shkoi në zyrë Sali Berishës dhe arriti të sigurojë një marrëveshje të rëndësishme, ku doktori, i kaloi nëpërmjet influencës së tij, vota nga bastionet e djathta.
Po të shikosh procesverbalet e 25 qershorit 2017, shikon se LSI është rritur shumë në zona që tradicionalisht kanë qenë hambar votash i Partisë Demokratike.
Dhe 250 mijë votat që i dolën mangut Lulzim Bashës në zgjedhjet e 2017-s nuk kishin humbur; i shkuan LSI-së.
Sot që flasim, Ilir Meta e ka ende në fuqi paktin e 2017-s me Sali Berishën për të marrë votat e “demokratëve të irrituar”, pra atyre që e urrejnë shumë Edi Ramën e qeverinë e tij. Ndaj edhe Ilir Meta e gruaja e tij Monika, përdorin një retorikë të egër, që e kanë përdorur gjithmonë figura radikale të PD-së, që synojnë votat e idhtarëve më të betuar.
Por realisht situata ka ndryshuar, pasi duket se kjo fuqi është më shumë virtuale sesa reale.
Establishmenti i doktorit në PD është dobësuar shumë, edhe për faktin e rritjes dhe faktorizimit të Lulzim Bashës në qarqet ndërkombëtare.
Problemi me votuesit radikalë, të irrituar me Edi Ramën dhe të mërzituar nga “zbutja” e Bashës, është një hanikap brenda partisë që zgjidhet në pak muaj, nëse punohet mirë.
Pasi në fund të fundit, ata janë votues të djathtë, dhe simpatia momentale që kanë për Ilir Metën sa herë ky egërsohet shumë, mund të bjerë jo thjesht nga paktet e Presidentit me Edi Ramën që i bën çdo 2 muaj, por edhe rritja potenciale e autoritetit të kryetarit të PD-së.
Votuesit besnikë të kësaj force politike, nuk kanë përse emigrojnë tek një majtist i ndryshuar, nëse ky i fundit nuk është faktor real për t’i integruar e punësuar militantët e mërzitur e të revoltuar nga pushimet nga puna që i bëri Rama në 2013-n.
Madje në disa institucione të kontrolluara nga LSI, ky fenomen ka qenë edhe më i egër për demokratët nga partia e Metës.
Fuqia politike e LSI-së në terren thuhet shumë se ka rënë, ngaqë shikohet nga bjerrja e njerëzve që Monika sillte në mitingjet e një viti më parë.
Megjithatë, koalicioni-tren, apo vagon siç e quan Rama, ishte më i përshtatshmi për të parë fuqinë reale që partia e Ilir Metës do të sillte në koalicionin opozitar. Pasi votat e saj do të jepeshin për siglën politike, e në fund do të vërtetohej sa “ujë do të sillte në mullirin e opozitës.
Me mënyrën e listës së përbashkët, fuqia e partive është më pak e dukshme pasi të gjithë kontribuojnë për listën e përbashkët, e cila hartohet paraprakisht nga krerët e çohet në KQZ.
E pikërisht këtu do të varet sesa Lulzim Basha ka mësuar për të ushtruar lidershipin si shef i madh i formacionit politik opozitar.
LSI do të tentojë në një marrëveshje aforfe me Bashën për të marrë emrat e duhur në lista, pra një marrëveshje paraprake, pa treguar se sa është në gjendje të sjellë realisht në thesin e madh. Kjo shikohet edhe me sondazhe, por edhe me perceptim.
E realisht, fuqia e LSI-së është më shumë një mit sesa një potencial politik. Ilir Meta forcohet nga polarizimi i skajshëm, duke tentuar të kapë pragmatistët e klientelistët. Por edhe ky variant është i ekzagjeruar, nëse LSI nuk është në qeveri. Shkurt, Meta nuk e ka mundësinë e 2017-s që t’i marrë vota Partisë Demokratike, qoftë edhe radikalët e Kamzës e Laprakës, që kërkon t’i joshë duke u kthyer në një variant të doktorit, por natyrisht variant zombie, që mund të bëhet suksesshëm si një new game për play station, por jo për të fituar zgjedhjet e ardhshme…/Pamfleti
