Nga Ilir Metaj
Dje në darkë, ndoqa te Top Channel, nje emision per tragjedine e para 8 muajve, ku nje djalë 23 vjeçar e therren me thike, disa moshatare te tij. Për një karikues celulari.
Pashë prinderit e tij, të indinjuar me faktin që prokurori me ndihmen e gjykatesit, kishte liruar 3 nga vrasësit duke lene në burg vetëm njërin prej tyre. Të indinjuar është fjale shume e dobët për të treguar gjendjen e tyre. Ishin te vdekur të pakallur.
Të vdekur, në momentin që humben djalin e vetëm 23- vjecar. Të pakallur nga vendimi i prokurorit e gjykatesit qe lane te lire vrasesit. Doja të shkruaja diçka dje, por isha aq i mbushur sa pata frike se shkruaja dicka te rende.
Sot, qe jam me i qete, mund te shkruaj diçka. Akoma me të rende. Ne shqiptaret, nuk e duam drejtesine, as të verteten. Ne duam vetem padrejtesite dhe genjeshtren. Vdesim te zhgerryhemi si derra ne balten e ndyre te padrejtesise, burracakerise dhe urrejtjes. Ne jetojme per te urryer. Dhe pengu yne i vetem eshte qe nuk urrejme dot aq fort sa kemi deshire te urrejme.
Prokurorit dhe gjykatesit do uroja shume qe vettingu t’u jape te pakten denimin minimal: burgun. Do hapja një numer llogarie ne banke dhe do ftoja këdo te dhuronte një shume sado te vogel, qe te shkonte si shperblim për gjithe te burgosurit, që do t’i dhunonin në burg ata te dy.
Do shperbleja këdo te burgosur qe do i bente te peshtynin gjak nga dhimbja e poshterimit. Do kenaqesha te mesoja qe cdo nate ndersa i perdhunonin, te qurraviteshin e t’i bertisnin Zotit t’i merrte nje orë e me pare, per të shpetuar. Dhe do lutesha që Zoti t’i merrte sa më vone.
Ndërsa per ju, gangsteret e rinj që vrasin për nje karikues celulari, burracaket legena qe nuk perballen dot me forcen e grushtave edhe pse jane me të shumte ne numer se viktima, por shkojne deri aty sa te godasin me thike, pas shpine, uroj te merrni ate që meritoni.
Nese drejtesia eshte padrejtesi, nëse Zoti eshte i zëne me punë të tjera, atëhere uroj ta merrni drejtësine nga një i vdekur i pakallur.
