Nga Anil Frashëri
Jo shume vite perpara te uroja keshtu..
Te uroj te jetosh pa e lënë veten të blihesh nga paraja.
Te uroj të jetosh pa euro dhe leke dhe pa etiketa, pa dallime pa një tjetër emër veçse ate të një njeriu. Të uroj të jetosh pa bërë asnjerën viktimën tënde.
Të uroj të jetosh pa dyshuar ose dënuar askënd as edhe me pulitjen e buzëve.
Të uroj të jetosh në një botë ku çdo kush të ketë të drejtën të bëhet vëllai yt dhe ai i afërmi jot.
Por sot te shoh te transformuar, bere pikerisht te kunderten e atyre qe te uroja, pra dole nga rraca njerzore dhe u ktheve ne nje perbindesh. Nuk te urrej dhe te te kem frike, thjesht te perbuz, perbuz cdo fjale tenden, perbuz cdo veprim qe ben dhe genjen, te perbuz kur te shoh kudo, ne media, ne skene, ne pritje sallonesh dhe kur ndron kasketat cdo muaj, ndonse me parat që merrje tek sklleverit e tu shkoje ne lokal apo mejhane per tu dehur apo per te luajtur bixhoz. Por cdo gje qe te ndricon perpara do te ta shuajne, dhe ti do te te mbetet vetem lekura, si lekura e nje gjarperi qe i kane shkelur koken.
Une nuk do qesh por vetem do te te perbuz edhe me shume. Ti njeriu i vogel me kasket dhe i parruar.
Te perbuz dhe te percmoj ty kone, packa qe mbahesh si luan por qe sbehesh kurre se se ke ne gen. Geni yt eshte geni i nje qeni endacak, ndaj per mua je vetem nje kone i shëmtuar.
