Nga Anri Bala
Tërmeti pothuajse u fashit, por frika mbeti! E tashmë njerëzit pas traumës së pësuar, sapo kanë filluar të qetësohen. Mirëpo për dreq dhe për keq, vendit iu shtua raca e “politiqenëve” që tani u erdhi goja. Të mekur e të tmerruar, pas paralajmërimit të së panjohurës, të gëzuar për atë që na ndodhi dhe për atë që atyre nuk iu ndodhi, deri sa nuk iu preku asnjë fije floku, ata tani më shumë se kurrë kanë filluar të ulërasin e “shkulin” flokët, për të zezën që na paska gjetur… ne. Të zezë që e kishin paralajmëruar dhe parashikuar edhe “Baba Skrapi”.
Duhet tu besojmë, sepse duam apo nuk duam ne, “profecia” i përgatiti duke i trembur: Ca fshehën plaçkën, ndërsa ca të tjerë zbritën nga katet e larta dhe u strehuan nëpër vila. Disa morën arratinë nëpër male e bjeshkë për tu përgatitur për ditët e qametit që do të vinin, kurse ato më të mençurit, i zbrazën kasafortat dhe filluan të vajtojnë varfërinë e tyre… bashkë me varfërinë tonë. Nëse nuk më besoni, shikoni sa qindarka kanë në xhepa… asnjë, vetëm disa karta të qelbura golden…
Jo se parashikuan gjë, por ata e dëgjojnë shumë Zotin, i cili ka qenë shumë bujar me ta dhe i paralajmëron çdo ditë: Ruaju të të ruaj. Kujdesi është hapi i sigurtë për të mos shkuar drejt rrezikut, që nesër mos të pendohesh. Tani që janë shpërblyer me shpëtimin e thesit të babëzisë, makutërisë dhe hajnisë, kur i dëgjon lehjet e tyre të mbushet trupi me “mornica”.
O Zot sa të dhembsur janë, pasi kanë siguruar gjithçka, u “vjen keq edhe për gurin edhe për drurin”, me një dhimbje që i kalon kufijt e komedisë tragjike, e shoqërur me lot, për një ndërtesë pupulite prej kallamash, që se rrëzoi tërmeti apo një ndërtim pa leje, që nuk kishte pësuar asnjë krisje, e shteti i poshtër i kishte vënë në listë për t’i prishur, për t’i hapur rrugë zhvillimit. Lot ore lot pafund për këta heronj imagjinar, që i qëndruan ballë për ballë termetit dhe nuk u dorëzuan dhe asnjë psherëtim për ata njerëz të mbuluar nën rrënoja.
Këto dy trima do jenë kauza jonë, thoshte politiqeni dhe konet e vogla që u rrinin rrotull, që duartroksinin e lëçisnin fjalim të dhimbjes… për fitoren, jo ndaj natyrës por ndaj armikut që nuk u lëshon karrigen, si të lodhur që janë duke u rropatur rrugë më rrugë e derë më derë… me duar në xhepa.
Aty desha të dalë… tek xhepat. Xhepat i kanë plot, por me letra higjenikr, për të fshirë sytë pas çdo përlotje e jargavitje. Por njerëzve u dalin e u teprojnë lotët e hallit dhe dhimbjeve të tyre, atyre u duhet ndihmë… ndihmë… ndihmë. Këtu ndryshon puna, xhepat e fryrë janë të çfryrë nga ndihma, jo se nuk duan, por sepse ato “duan shumë” të nxjerrin diçka për sadaka, por nuk munden.
U lodhën duke pyetur, se si mund të ndihmonin. Përgjigja ishte e njëjtë: Malli i vjedhur nuk mund të jepet për sadaka, sepse është mëkat i madh dhe… shpëtuan. U lodhën duke thënë, se ne nuk kemi vjedhur, por mundohen me mish e me shpirt të na bindin, se nuk dhurojmë sepse bëjmë mëkat!
Atëherë përse nuk rrinë mbi pëgërjen e tyre, por e lëvizin atë me shkop, duke ia shtuar erën në vendin ku e kanë fshehur?! Apo raca e tyre i ka hyrë në hak kafshës fisnke, që jeton me lehjen, duke i marrë punën dhe ushqimin… m**in dhe do i zërë haka e saj./ Ekskluzive.al
