Mero Baze
Sali Berisha nuk është një politikan që bën “qoka” publike për biznesmenë. Madje as për bizneset e mëdha të Shqipërisë që i ka pasur në paradhomë dhe i ka bërë të pasur, ai nuk është parë t’u shkojë për ditëlindje apo festa familjare. Mik e ka Zamir Manen, por nuk di të ketë shkuar ndonjëherë në ditëlindjen e tij. Mik e ka pasur Shefqet Kastratin, por nuk i ka shkuar ndonjëherë. Mik e ka pasur Rezart Taçin, madje edhe sponsor të gruas, por nuk i ka shkuar në ditëlindje. Madje as Irfanit, që i ka dhënë uzina, fabrika, konvikte e shkolla, nuk i ka shkuar.
Detyrimi i Sali Berishës për të shkuar në një ditëlindje të një biznesmeni në Kosovë, fsheh pas përuljen e thellë të tij ndaj rrjetit klientelist të bizneseve të lidhura me familjen e tij gjatë kohës që ka qenë në pushtet dhe tani në opozitë.
Ndërkohë, klanit Osmani si dhe Dreshajve nga Kosova që drejtojnë lojërat e fatit dhe shtëpitë e seksit në Hamburg, ai u tregon respekt personalisht, duke marrë edhe dhëndrrin me vete. Djali i tij Shkëlzeni, po ashtu, u ka shkuar atyre për sebepe familjare në Kosovë, përkundër distancës që ata formalisht mbajnë nga biznesi.
Se kush është klani Osmani në Hamburg, e ke lehtë ta kërkosh në internet. Kanë qenë sponsorë të Partisë Demokratike më 2005 si pagues të kontratës së lobimit të BG&R dhe, pasi Berisha i futi në pushtet, të dy këto grupe biznesi kontrolluan tregun e lojërave të fatit në Shqipëri duke punuar në mënyrë thuajse ilegale dhe kanë shërbyer për interesa financiare të Familjes Berisha, për pagesat e padeklaruara dhe investime të tjera në Perëndim.
Është kjo arsyeja që Berisha, 81 vjeçar, merr rrugën e shkon në Istog, në ditëlindjen e një pronari bordelloje, apo që djali i tij mban kontaktet e rregullta me klanin Osmani. Një vit më parë, kur një prej njerëzve të fotografuar me Shkëlzenin u arrestua në Spanjë për drogë, të gjithë e relativizuan lajmin, sikur ajo foto ishte si ndonjë foto politikanësh në fushatë elektorale. Në fakt ishte foto e Shkëlzenit me gruan e tij, në një tavolinë dreke me personin e arrestuar.
Të gjitha këto nuk vlejnë për të treguar se kush janë miqtë e Berishës, pasi ata kanë punën dhe jetën e tyre. Këto vlejnë për të treguar se sa i përkulur është Sali Berisha ndaj njerëzve që janë të lidhur me familjen e tij për biznese shpesh të dyshimta dhe sa i përkushtuar është ndaj tyre.
Mashtrimet banale të Berishës të tipit “kthim në fëmijërinë time” apo “kthim në traditat e tij në bjeshkë” janë gënjeshtra fëminore. Berisha si fëmijë s’ka qenë kurrë në Kosovë, madje as si i rritur. Për herë të parë ka shkelur pasi vdiq Rugova, sepse sa ishte gjallë ai nuk ia dha këtë shans.
Hipokrizia e tij duke bërë vlerësime për Rugovën dhe duke shpallur këtë biznesin e bordellos “luftëtarë të lirisë” janë banalitetet e një njeriu në hall, që e thërrasin për t’u shërbyer, duke e ngritur nga krevati.
Nëse të njëjtat fakte do të ishin për Edi Ramën apo ndonjë politikan tjetër, Sali Berisha do t’i kishte përditë duke ekzagjeruar faktet dhe duke u përpjekur t’i “denonconte”. Në rastin e tij, media jo vetëm që e injoron këtë gjë, por e paraqet udhëtimin e Berishës në Istog si ekskursion turistik. Në fakt është ekskursion i detyruar nga dikush që ka fuqi ta ngrejë një 81 vjeçar nga krevati dhe t’i thotë: “Eja këtu të të shikojnë që je njeriu im.” Dhe të mos ketë fuqi ta kundërshtojë.
Kjo tregon se në dorë të kujt mund të jetë pushteti në Shqipëri dhe kush mund të na e komandojë kryeministrin nëse Berisha do të kishte kohë dhe mundësi të rikthehej.
