Studiuesja Jonila Godole risolli këto ditë në vëmendjen e publikut pamjet e përballjes së “mocionistëve” me militantët e frymëzuar nga Sali Berisha në vitin 1992, që tregojnë gjuhën linçuese dhe retorikën e urrejtjes. Edhe pse kanë kaluar tri dekada, sipas kritikëve, Berisha mbetet i njëjti: me të njëjtën filozofi asgjësuese dhe të njëjtën aftësi për të frymëzuar turmën drejt përbuzjes së kundërshtarëve.
Një nga rastet që shfaqet në ato pamje është linçimi i Arben Demetit, ku pranë Berishës qëndronin Tomorr Dosti dhe Eduart Selami. Ironia e historisë është se vetëm pak vite më pas, të dy do të përjetonin të njëjtin fat politik: Selami u përjashtua nga PD në vitin 1995, ndërsa Dosti u akuzua dhe u linçua publikisht në vitin 1996.
Kronika kujton gjithashtu raste të dhunës ndaj ish-të persekutuarve që shprehën mendim ndryshe, duke nënvizuar një mentalitet politik të ndërtuar mbi bindje të verbër dhe jo mbi meritokraci. Për autorët kritikë, PD ka qenë peng i kësaj filozofie për më shumë se 30 vite, duke u rrënuar nga mungesa e guximit për të thënë të vërtetën në kohën e duhur.
Nga Demeti e Pashko, deri tek Zogaj, Imami e Ceka, shumë figura janë përjashtuar njëri pas tjetrit, duke krijuar një cikël linçimesh që ka shoqëruar historinë e partisë. Krahasimet shkojnë deri tek praktikat e Enver Hoxhës, me ndryshimin e vetëm se Berisha nuk eliminonte fizikisht, por i linçonte dhe i dëbonte.
Sot, 33 vite më vonë, e njëjta skenë shihet përsëri. Për kritikët, historia jo vetëm që nuk ka shërbyer për reflektim, por ka hyrë në një fazë të re, ku tragjedia e dikurshme po shndërrohet në komedi politike./TemA
