Andrea Agostineli, ish-lojtar i Lacios dhe i Napolit, por edhe ish-trajner i Partizanit, Skënderbeut dhe Flamurtarit në Shqipëri ka bërë një rrëfim prekës në mediat italiane.
68-vjeçari i kaloi pushimet në Sardenjë pas sezonit të tij të fundit në Shqipëri, duke drejtuar Flamurtarin. “U kthyem në Superiore pas pesë vitesh. Kishim sulmin dhe mbrojtjen më të mirë, por më pas vendosa të largohesha për shkak të ndryshimeve në pikëpamje me klubin. Kam qenë trajner për më shumë se 30 vjet dhe jam po aq i uritur sa isha në ditët e mia të para, kur dal në fushë, transformohem.” Ai gjithashtu ka stërvitur edhe Gudja United në Kongo. “Ne stërviteshim 50 kilometra larg Kinshasës, në mes të savanës. Kam një nuhatje të jashtëzakonshme. I shoh djemtë dhe e kuptoj menjëherë se kush prej tyre shndërrohet në një “bishë” në fushë”.
TRAGJEDIA ME TË BIRIN
Por episodi më i trishtuar i jetës së tij ishte vdekja e djalit të tij Gianmarco në një dhomë hoteli në Montecatini, në moshën 33 vjeç, në vitin 2014. “Kur përjeton një tragjedi si kjo, je edhe gjysmë i vdekur, nuk shërohesh kurrë. Është e panatyrshme, një pjesë e zemrës vdes. Nuk është e drejtë të largohet nga kjo botë fëmija dhe pastaj babai. Duhet të jetë ndryshe. Nuk ikën kurrë si dhimbje, mund të mësosh vetëm ta menaxhosh. Koha nuk fshin asgjë.” Policia gjeti gjithashtu kokainë në dhomë. “Fatkeqësisht, gjithçka që keni lexuar është e vërtetë.” Kur filloi ta përdorte atë? “Në vitin 2003, ndërsa isha trajner i Napolit. Dhe të mendosh se asgjë nuk kishte hyrë kurrë në shtëpinë time, as një cigare. Kur unë dhe gruaja ime e morëm vesh, ai e justifikoi veten duke thënë: ‘Të gjithë e bëjnë këtë’. E dërguam në një qendër rehabilitimi dhe, nëpërmjet lidhjeve të mia, ai e bëri rrugën e tij në futboll. Madje debutoi edhe në Serie C2. Megjithatë, shpesh e pyesja veten: “Po sikur të mos e kisha lënë vetëm atë natë?” Të nesërmen ai duhej të vizitonte një agjenci pasurish të patundshme. Fatkeqësisht, ai nuk e kuptonte vlerën e jetës. Por nuk ka asnjë moment të ditës kur unë nuk mendoj për këtë. Si reagova ndaj dhimbjes? Nuk mund ta kuptoja. “Pse unë?” e pyeta veten. E kam të vështirë të kthehem në Pistoia. Kam kaq shumë miq që do të më prisnin me krahë hapur. Por është ende e vështirë, sepse më duket sikur atje do më presë im bir duke buzëqeshur”
Ai ka shumë kujtime nga Lacio e tij. “Ishte një çmendinë. Nuk kam pasur kurrë një ditë të qetë dhe pa ngjarje. Gjatë ndeshjeve, përleshjet ishin të vazhdueshme, madje një herë pashë trajnerin dhe punëtorin e magazinës të ziheshin duke u kapur për fyti. Por pastaj të dielën, ishim të gjithë të bashkuar. Njëherë, po niseshim me autobus për një ndeshje në transfertë. Vura re tre ose katër shokë skuadre të ulur në fund duke filluar të mbushnin armët. U tremba dhe i pyeta: ‘Ku po shkojmë, në luftë?’ pyeta veten. Pastaj filluan të qëllonin në ajër. Pashë nga dritarja dhe vura re një aeroplan të vogël që fluturonte mbi ne. Ishte Gigi Martini, i cili përveçse futbollist ishte edhe pilot. Po bënin shaka, por mua më ngriu gjaku”.
TRAJNERËT E PREFERUAR
Trajneri Agostinelli vlerëson Gasperinin, i cili e transformoi Atalantën nga një ekip provincial në një ekip të shkëlqyer. Ndërsa më pas thotë: “Jam i intriguar nga Fabregas, i cili duket se është në rrugën e duhur, por ne e thoshim këtë edhe për Thiago Mottën. Garanci sot? Ta jep vetëm Antonio Conte. Është një nga trajnerët më të mirë në botë. Me fat që kam luajtur me të tek Leçe”.
