Kështu rrinim në rradhë per vajguri, për djath, mish, gjizë ,vezë dhe shpesh herë këto asortimente ushqimore mbaroheshin dhe pas kësaj na digjej dhe tolloni..
Isha i vogel ne ate kohë, me ishte ven detyre radha e qumshtit, her kthehesha bosh, her pengohesha e derdhja, e haja nai cok kokes.. Kurse disa trutharé vazhdojne té thone se ishim té lumtur, skamje, mjerim, mizerabilitet. Vështërsia është. e madhe për të ndarë dy kohët.
Por mendoj se nostalgjia nuk ashte per rradhët, por per paret qe mungonin, per të blerë atë qe te nevoitej!
Këto histori nuk janë nostalgjike por të dhimshme, për maskarallikun e atij sistemi, qe te gjithe njerezit i ka hedhur ne panairin e kotesive dhe asnjeri nuk ndihet per gjendjen mjerane qe po kalojme , dhe i’a ka gjetur mendjen dembelave dhe injoranteve, te cilet jane gati te zihen me te kaluaren, pa pare me sy te tashmen, qe eshte nje mizerje e gjysem!
Jane gati te meren me bidonat e vajgurit e te harrojne kilen e gjizes 3 mije leke dhe jetën e pasigurtë, sapo të dalish nga dera, nga makinat në trotuar, nga sherrxhiu parazit, nga vrasësit me apo pa pagesë, që nuk kanë asnjë punë me ty, por të kap rastësia e breshërive si filmat aksion.
Kurse bari dhe drograt i kemi si sheqeri i kafesë në çdo tavolinë . Pra kë do të zgjedhësh radhën e vajgurit, palarësinë apo pasigurinë e asaj që ta ka dhënë zoti jetës dhe ta merr krejtë pa pritur “robkoti” i këtij sistemi?! /Ekskluzive.al
