Në vend që të mirëpriste faktin që përfaqësues të shumicës dhe opozitës janë bashkë në Bruksel për të ndjekur nga afër miratimin e raportit të Parlamentit Europian për Shqipërinë, Sali Berisha ka zgjedhur sërish gjuhën e baltës.
Në një dalje televizive, ish-kryeministri i shpallur “non grata” nga SHBA dhe Mbretëria e Bashkuar, sulmoi me fyerje personale deputetin Toni Gogu, duke e përshkruar si “pastor që ka bibël manifestin e partisë komuniste”.
Ky është një shembull i pastër i përpjekjes për të diskredituar gjithçka që nuk i shërben narrativës së një figure politike që ka humbur ndikimin real brenda dhe jashtë vendit. Në vend që të komentojë përmbajtjen e raportit – i cili nuk mbështet akuzat e opozitës për “vjedhje zgjedhjesh”, por thekson nevojën për përmirësim të kuadrit zgjedhor përmes reformës gjithëpërfshirëse – Berisha përpiqet të spostojë vëmendjen me sulme personale.
Pikërisht ky bashkëpunim ndërinstitucional, prania e përbashkët në Bruksel e përfaqësuesve nga të dy krahët politikë, është ajo që Berisha nuk e duron dot. Sepse ai nuk njeh bashkëpunim. Ai e njeh vetëm konfliktin, përçarjen dhe sulmin.
Toni Gogu, i cili është një nga përfaqësuesit e shumicës në këtë vizitë pune në Parlamentin Europian, vjen në këtë mision si deputet, por edhe si qytetar me një profil të njohur të angazhimit shoqëror dhe shpirtëror.
Si besimtar dhe pastor i Kishës Ungjillore, Gogu është ndër të parët që ka vendosur të shërbejë në jetën publike duke e jetuar besimin e tij jo si dogmë, por si nxitje për përgjegjësi dhe drejtësi.
Për këtë arsye Berisha ka frikë. Jo nga Bibla, jo nga manifesti imagjinar, por nga fakti që përballë tij ka një përfaqësues që nuk bërtet, nuk mallkon dhe nuk mban mëri – por dëgjon, ndërton dhe përfaqëson me dinjitet.
Ka frikë nga një mënyrë tjetër e të bërit politikë – që nuk ndërtohet mbi hakmarrje, por mbi respekt institucional dhe integritet personal. Një qasje që i jep forcë dialogut dhe e heq oksigjenin nga retorika që nxit përçarje.
Toni Gogu nuk ka ardhur në Bruksel për të luftuar opozitën, por për të mbështetur Shqipërinë në rrugën drejt Europës. Dhe pikërisht kjo është ajo që e shqetëson Berishën: një përfaqësim i kthjellët dhe bashkëpunues që i zë frymën narrativës së konfliktit të përhershëm.
Në fund, është e qartë: Berisha nuk trembet nga pastori si titull. Trembet nga njeriu që përfaqëson një të ardhme ndryshe, ku politika nuk është më një luftë për mbijetesë personale, por një fushë shërbimi ndaj njerëzve dhe idealeve.
