Nga Mero Baze
U desh një koment normal, i një të ftuari përballë Monika Kryemadhit, duke i kujtuar pabesueshmërinë e LSI në luftën kundër korrupsionit, që kjo e fundit të destabilizohej. Për gati dy minuta, Kryemadhi shpërtheu ndaj një pedagogu të ri, Besart Kadia, e alarmuar dhe në panik, thua e kishin kapur ndërkohë duke vjedhur.
U përpoq të gjente ndonjë lidhje korruptive për të, përmendi një oligark pa emër, pastaj e la fare dhe ju kthye “zonjës Eni”, që nuk kishin rënë dakord për pyetje të tilla para se të fillonte emisioni…
Skena e Kryemadhit është një indikator që tregon se çfarë teatri propagandistik prodhon çmenduria e debateve tona politike, të sinkronizuara me politikanë, që të mos i ngacmojë askush dhe që të helmatisin opinionin publik me broçkulla.
Besart Kadia, që u bë shkak i destabilizimit të Kryemadhit, është një pedagog i ri, i afërt me PD-në, që ka një zyrë të tij konsulence. Përfytyroni që Kryemadhi të përballet me dikë që nuk ka ndonjë frymëzim opozitar, por thjesht bezdi nga LSI.
Edhe për atë, ajo në të qindtën e sekondës, u përpoq ta baltoste, duke i thënë se punon për një oligark.
Tani ikni një moment nga emrat realë dhe kthejuni Shqipërisë normale, një brezi të ri që rritet në Shqipëri, pavarësisht politikës, një brezi që ndoshta i ka vajtur në majë të hundës edhe nga Edi Rama, dhe shikon alternativën e tij në ekran.
Së pari, është një fyerje e rëndë për çdo njeri me nivel nën mesatar në Shqipëri, t’i imponosh çdo mbrëmje një alternativë të tillë banale, mediokre, agresive, me llogjikë të degraduar banditeske, me një fjalor i cili duket qartë se ka mbirë në një tokë që nuk vaditet më nga llogjika.
Të mjafton agresiviteti i saj, i cili duket se buron nga ankthi i shterimit të ideve, për t’u ndjerë i kërcënuar edhe kur fle gjumë, pasi të del në endërr.
Së dyti, është një krim i medies televizive të kapur në Shqipëri, që duke përdorur kukulla të kurdisura të tipit Eni, tentojnë t’i përfillin këto antivlera të politikës shqiptare, duke i përfshirë dhe në debate.
Të bësh debat me kreun e LSI-së për korrupsionin, është si të bësh debat me një pronare të një shtëpie publike për virgjërinë. Në vetvete, përfshirja në një debat të tillë, është një korrupsion po aq i madh sa historia e partisë së saj.
Së treti, prezenca publike e personazheve të tilla në ekrane, zbuloi dje dhe kompromiset e ndyra të medias televizive, që bën pazar paraprak me këto personazhe që askush të mos i prekë, përkundrazi t’u japë lirinë të ushtrojnë terror mbi shoqërinë.
Shpërthimi i Kryemadhit ndaj “zonjës Eni”, që kishte rënë dakord para emisionit për të mos pasur pyetje lidhur me korrupsionin e LSI, tregon gjithçka që na gatuhet për darkë nga debatet televizive.
Tregon po ashtu dhe arsyen pse në këtë vend shpresa për ndryshim në mënyrë paradoksale, vritet më shumë nga opozita, se sa nga qeveria.
Vritet se këtu të terrorizojnë më shumë ata që duan të rikthehen, se sa ata që duhet të ikin.
