Prej mbrëmjes së të shtunës Presidenti i Republikës vijon të mos bëjë publike arsyet që e çuan në shkelje të Kushtetutës, duke mos dekretuar emërimin e Sandër Lleshit si ministër i Brendshëm. Dhe arsyeja nuk ishte vetë Sandër Lleshi, por Edi Rama, i cili mori një letër nga Ilir Meta, që e bëri Kryeministrin t’i kërkonte takim kreut të Shtetit. Nga ora 11:30 deri në orën 13:00 e së dielës, të dy qëndruan kokë më kokë për 90 minuta. Në përfundim, Kryeministria shpërndau një njoftim të shkurtër për mediat.
“Me kërkesë të tij, Kryeministri u takua me Presidentin e Republikës, për të diskutuar rreth përmbajtjes së letrës së këtij të fundit mbi propozimin për dekretimin e Gjeneral Sandër Lleshit si Ministër i Brendshëm. Bashkëbisedimi ishte i hapur e konstruktiv dhe kryeministri do të vijojë komunikimin me Presidentin e Republikës”, thuhej në njoftim.
Në fund të ditës nuk kanë humbur personalisht as Presidenti dhe as Kryeministri sepse siç u tha, është raund vijues i lojës së shahut mes tyre.
Sot, kur fërkimet mes tyre duket se janë rikthyer sërish për ndarjen e “copës” në tavolinë, rikthehet në vëmendje përshkrimi i Edi Rama figurën e Ilir Metës në librin e tij “Kurban”?
“Duke e njohur mirë Ilir Metën, paqëndrueshmërinë e tij, paranojën se çdo njeri që ka pranë kërkon t’ja hedhë dhe delirin e lindur bashkë me LSI-në për të futur një sferë të madhe në një sferë të vogël, që i ngrinte krye sa herë ngacmohej prej të qenit në paqe e sidomos prej komplimenteve pa karar a thashethemeve me zarar që i bënte shpura e pandarë e servilëve të tij, injorantë deri në dhimbje e dallkaukë deri në bezdi, me të cilët është rrethuar tradicionalisht për t’u mbrojtur nga ata pak bashkëpunëtorë me mend që ka pasur afër…”
“Duhet një penë që unë s’e kam për ta vizatuar me fjalë portretin e Ilir Metës kur është i gjithi i pushtuar prej sekëlldisë së dyshimit dhe frikës që i shkon deri në kockë dhe ia paralizon lidhjet mes trurit, figurës e zërit, fytyra i buzëqesh e sytë i lëvizin ngado për të mos ndaluar mbi fytyrën e të dyshuaritnë karrigen përballë, njërën dorë, atë pa celular, e vë në mes duke kapur rripin e pantollonave, fjalitë që thotë janë të rralla, tek-tuk dhe pa asnjë lidhje me bisedën, një mërmërimë në formë ‘ë’-je të zvargur që i del hera-herës sikur njëkohësisht ndjek bashkëfolësin e i thotë vetes, po të dëgjoj po s’të flas dot tani, çohet për një telefonatë po pa lidhje, ulet prapë, derisa në fund, pasi dëgjon e dëgjon, plas parpritmas në një të qeshur buçitëse me kokën e shtriqur pas e supet që tunden nga gazmendi, pastaj dëgjon dhe njëherë të njëjtën gjë nga ana e bashkëbiseduesit të sëkëlldisur po ashtu ngaqë s’i vjen asnjë valë tjetër veç dyshimit të përçuar nga çdo pore e Ilirit dhe çohet duke thënë gjithnjë një frazë që lidhet me një ‘mirë do flasim’”.
Sido që ta përshkruajnë njëri-tjetrin rasti “Sandër Lleshi” dëshmoi qartazi edhe njëherë të vërtetën e hidhur: ambiciet personale të politikanëve të plotikanëve shqiptarë janë dominuese mbi sjelljen shtetërore dhe se axhendat partiake elektorale janë dominuese mbi axhendën institucionale.
