Nga Mero Baze
Për të firmosur shkarkimin e Fatmir Xhafajt, Ilir Metës i janë dashur 60 minuta, pa u menduar fare, aq sa i është dashur të shkojë nga kafja në zyrë në Presidencë, pasi mori lajmin. Është e njëjta diferencë në kohë me të cilën firmosi dekretin për shkarkimin e Visho Ajazit, dhe faktin që po mendohet prej një viti për kryetarin e ri.
Dy institucionet më të rëndësishme të shtetit shqiptar, sa i përket sigurisë kombëtare, Shërbimi Informativ dhe Ministria e Brendshme, janë praktikisht institucione që e kanë futur në mendime presidentin e Republikës.
Duket se po ashtu kanë nervozuar dhe plot njerëz që janë gati t’i kërkojnë llogari për këtë.
Në fakt, është një debat shterp, i ezauruar me precedentë dhe me gërmë të qartë në Kushtetutë, kështu që nuk ja vlen asnjë debat juridik.
Ja vlen të meditohet, përse presidenti rrezikon kaq shumë politikisht, për të mos pasur vendi dy institucionet më të rëndësishme të sigurisë?
Kryetari i ri i Shërbimit Informativ, një fytyrë e panjohur nga askush, por me përvojë të gjatë pune brenda institucionit, i rekomanduar nga partnerët amerikanë, vazhdon ta kryejë detyrën e tij, pa ndonjë pengesë. Merr rreth 20 mijë lekë më pak se sa do merrte po të ishte kryetar i dekretuar, por me siguri e kompeson me ndonjë dietë tepër.
Për ministrin e ri, natyrisht që ka plot zgjidhje analoge, po ashtu. Por problem është përse presidenti i do pa titullarë institucionet e sigurisë kombëtare?
Mendoj se ka plot arsye personale dhe politike.
Personalisht kërkon një pazar më të gjerë se sa emërimi i këtyre dy emrave. Kërkon të negociojë emrin e kryetarit të Kontrollit të Shtetit, apo ambasadorë të ndryshëm që i shkojnë për firmë.
Kërkon të ketë më shumë siguri për njerëzit e vet, ende brenda këtyre institucioneve, dhe natyrisht garanci për mos prekje të tyre.
Kërkon të jetë i informuar në kohë, nëse ndaj tij apo njerëzve të tij, ndërmerret ndonjë lëvizje që e përball me të kaluarën.
Po ndoshta dhe Toma me Fahriun nuk janë dakord me Lleshin, se dikur e kanë pas mik, por pastaj ai i ka ‘tradhtuar’.
Dhe të lësh Tomën pa ministër të Brendshëm nuk është pak.
Emrat e rinj që ka nxjerrë Edi Rama nuk i japin këto siguri. Ata janë kryesisht njerëz teknikë, që kanë shkuar aty për të kundërtën e halleve personale që ka presidenti.
Por dhe politikisht i duhet kështu. Në pamundësi për ta rrëzuar qeverinë me vota, kjo përpjekja për të krijuar klimë konflikti duke përdour dekretet e presidentit, është një rrugë për të kompensuar mungesën në krah të Petrit Vasilit.
Nuk është se bën ndonjë dëm të madh, por bën detyrën si opozitar, dhe jo si zyrtar shteti.
Ai kërkon me siguri që shumica të reagojë politikisht, ta vendosë atë në qendër të sulmeve, ta bëjë përgjegjës për mos nxjerrje aktesh ligjore, apo të vazhdojë të qeverisë me zëvendësministëra, si dikur Fatos Nano.
Kjo natyrisht i jep një lloj peshe politike LSI-së në pazarin me Lulzim Bashën, duke nxjerrë në pah dhe kontributin që ka dhënë Presidenca, përveç kontributit të çmuar të Petrit Vasilit.
Por nuk është se zgjidh gjë. Përkundrazi, politikisht Edi Rama fiton më shumë nga një konflikt i hapur me Ilir Metën, se sa nga ndonjë pazar me të.
Fotogafia e drekës së presidentit Meta me “viktimën” e tij, Tom Doshi, për të cilët Edi Rama desh prishi koalicionin tre vjet më parë, mjafton për miliona shqiptarë, për të kuptuar standartet morale të politikës shqiptare dhe seriozitetin e konflikteve politike, edhe kur bëhet fjalë për vrasje.
Kështu që nuk besoj se qeveria dëmtohet as politikisht, as numerikisht, nga fakti që presidenti po mendohet deri të hënën, kur i mbaron afati ligjor.
Qeveria krijon distanë nga presidenti, dhe kjo i bën mirë.
Nga ana tjetër, fakti që presidenti do ta harxhojë dhe fundjavën për t’u menduar, nuk është sakrificë e vogël, dhe i duhet çmuar.
Sakrificë e madhe është ta mendosh që të gjithë këtë, po e bën si president.
