Nga Besi Bekteshi
Në politikën shqiptare po përsëritet një paradoks i vjetër: nga njëra anë, deputetë që shpërfaqin dhunë verbale e fizike në sallën e Kuvendit, nga ana tjetër, të njëjtët deputetë që kërkojnë ndërhyrje dhe mbështetje nga trupi diplomatik. Kjo gjendje shpalos një kontradiktë të thellë mes asaj që bëjnë dhe asaj që kërkojnë, mes sjelljes së tyre reale dhe fasadës që duan t’u shesin ndërkombëtarëve.
Askush nga trupi diplomatik nuk mund të mos ketë parë që opozita u alarmua dhe u përfshi në nervozizëm të shfrenuar për një simbol AI, që u ktheu pasqyrën. Në vend të përballjes me argumente, shpërthyen në akuza dhe sharje. A nuk panë të huajt se opozita nuk gjen më fuqi te argumenti ligjor, ndaj përdor “rregullore, kushtetutë e shishe drejt podiumit” për t’u përplasur me qeverinë? Në vend që ligji të përdoret si armë, përdoren objektet si gjyle.
Diplomatët gjithashtu panë se podiumi i Kuvendit u bë arenë gladiatorësh. Kryeministri i vendit u ndalua me forcë të fliste për programin qeverisës. Ky nuk është më debat parlamentar, por një përpjekje për të shuar fjalën e kundërshtarit me ulërima. Dhe si mund të harrohet skena kur, në prani të trupit diplomatik dhe presidentit, opozita ironizoi me slogane të diktaturës: “Parti Enver jemi gati kurdoherë”? Ishte një fyerje jo vetëm për të ftuarit, por edhe për memorien e një shoqërie që ende përpiqet të shërojë plagët e diktaturës.
Atëherë, çfarë kërkojnë këta deputetë nga diplomatët? Kërkojnë legjitimitet ndërkombëtar atje ku e kanë humbur atë brenda vendit. Kërkojnë që kaosi i tyre të përkthehet si demokraci, dhuna si protestë legjitime, dhe bllokimi i fjalës si liri fjale. Por diplomatët nuk janë të verbër. Ata e dinë se kjo nuk është politikë, por krizë kronike e kulturës parlamentare shqiptare te opozitarizmi.
Dhuna në Kuvend, irritimi, alarmimi – tashmë janë mënyra e vetme që dinë dhe veprojnë po të njëjtët të listave humbëse të partisë së Sali Berishës, si bie fjala Gazment Bardhi. Ata nuk duan debat, nuk duan të dëgjojnë program qeverisës, nuk duan t’i bëjnë vërejtje apo korrigjime qeverisë, sepse asnjëherë puna parlamentare nuk është konsideruar prej tyre si mjet i ndershëm politik. Ata janë thjesht “buratinë të Sali Berishës”, dhe kjo në mënyrë tragjikomike.
Kjo legjislaturë është fotokopje e atyre që kaluan. Skenat përsëriten, fjalët bëhen gjithnjë e më boshe, ndërsa opozita humbet çdo shans për kreativitet, ide të reja apo një koncept normal të parlamentarizmit. Ata nuk mund të jetojnë ndryshe, sepse kanë zgjedhur kaosin si oksigjenin e vetëm të mbijetesës politike.
Në fund, mbetet pyetja: si mund të bësh letër trupit diplomatik për të kërkuar ndihmë, kur vetëm pak orë më parë i ke brohoritur me sarkazëm parullat e Enverit? Ky nuk është thjesht paradoks, është një krizë e moralit politik që e bën Shqipërinë të mbetet peng i të njëjtit skenar absurd, nga një legjislaturë në tjetrën.
