Nga Valeria Dedaj
Regjisorja edhe aktorja Ema Andrea rrëfen se si është të jesh një grua e lirë në Shqipëri. Ndërsa, ndalet tek misioni i saj si artiste dhe kontributi, që ajo jep çdo ditë për të ndryshuar sadopak vendin tonë, jep edhe një mesazh për të gjitha gratë, të cilat më së pari, duhet të duan veten
Çfarë duhet të bëjë një grua për të qenë e lirë? Nuk ka asnjë formulë, veçse të kërkojë lirinë brenda vetes. Regjisorja dhe aktorja, Ema Andrea, që më shumë se kushdo në qendër të krijimtarisë ka gruan, flet për udhëtimin e saj, si grua në Shqipëri. Ema Andrea rrëfen në një intervistë për “ReportTV”, se ndonëse në shoqërinë tonë gruaja përplaset me shumë absurditete për zgjedhjet që bënë për të ardhmen e saj, sërisht ajo duhet të këmbëngulë në atë që do.
Ema, gjithnjë edhe më shumë flitet për pavarësinë e gruas, por çfarë duhet ta bëjë një grua për të qenë realisht e lirë?
Çfarë duhet të bëjë një grua për të qenë e lirë? Kurrkush nuk ka formula. E para gjë, që është e rëndësishme është, që këtë liri ta gjejë brenda vetes edhe ajo do ta mësojë, se si të vazhdojë rrugëtimin e saj. Natyrisht që në shoqërinë tonë do të përplaset me shumë absurditete, që në zgjedhjet që do të bëjë për të ardhmen. Por kur je e bindur për atë që do, besoj se ja del. Duhet të fillojë, në vendin tonë, nga edukimi në nivelin personal.
Pastaj, në nivele institucionale organet ligjore duhet të jenë shumë më të forta. Ligji dhe rregullat të veprojnë, sidomos për rastet ekstreme. Vajzat e vogla, djemtë e vegjël duhet të njohin të drejtat e tyre, duhet të mësojnë se çdo të thotë të jetosh në komunitet. Unë besoj se një nga problemet e mëdha që ka Shqipëria, si shoqëri, është mungesa e besimit. Mungesa e besimit në çdo nivel, dhe injoranca, mosdëshira për të ditur se ku jeton. Kjo na bën të jemi më shumë individualist, më shumë egoist.
Nuk mendojmë se e mira e përgjithshme, është e mira individuale, prej kësaj ne bëhemi armiqtë e njëri-tjetrin në të gjitha nivelet. Shoqëria jonë në përgjithësi është agresive, trafiku, diskutimet politike janë po ashtu. Nuk merret askush me argumentin, por sulmojmë individin në anën personale. Tani e kuptojmë, se çfarë do të thotë ky mentalitet në mikrobotën e familjes. Është bota që duhet të na drejtojë për të bërë zgjedhjet tona.
Është dhuna që po shpërthen në akte ekstreme, por mos të harrojmë se kjo dhunë ka ekzistuar gjithmonë. Të mos harrojmë se trafikimin e femrave shqiptare e kanë bërë meshkujt shqiptarë. Kanë qenë meshkujt shqiptarë, që e kanë trafikuar edhe dhunuar, që herët gruan shqiptare. Ndërsa, edhe sot janë bashkëshortët shqiptarë që e bëjnë diçka e tillë.
Ju njohim përherë, si një grua të lirë, por sa e vështirë është të jesh grua e lirë në vendin tonë?
Shumë e vështirë! Ka qenë aq e vështirë, aq sa unë nuk e kam kuptuar kohën që ka kaluar. Tani që trupi po më tregon se kanë kaluar disa vite, shpesh kthej. Nuk di as si ja kam dalë. Ka qenë e vështirë edhe në nivelin e vogël, edhe në nivelin e madh social dhe profesional. Kanë qenë luftëra shumë banale, me të cilat nuk jam marrë . Kam humbur shumë, por kam fituar gjënë më të shtrenjtë, besoj që është: “Të shikoj njerëzit drejt në sy”, të çfarëdolloj gjinie, posti apo klasi, dhe as nga lart -poshtë dhe as nga poshtë- lart.
Besoj kjo është arritja ime më e madhe, që unë kam me veten time, pavarësisht gjithë vështirësive edhe mentalitetit maskilist, që shprehin habi se si një grua e pavarur po ecën. Pavarësisht kërkesës sime për të ecur më shumë, këtë e them sot me kokën lartë, sepse kam merituar të ecë më shumë për aftësitë e mia profesionale, ndjeshmërinë time sociale, por kam mbërritur, kam fituar veten time.
Gjatë këtij udhëtimi ke qenë edhe nënë, cili është ai mësim, që do të doje që vajza jote, Sara, të merrte prej teje?
Nganjëherë kur shikoj Sarën më duket sikur ajo po kalon të njëjtin rrugëtim. Aty kuptoj se fatkeqësisht kjo shoqëri ka ndërruar formën, por jo përmbajtjen. Nuk kam mesazhe për të, sepse nuk përpiqem të jap mesazhe. Por, të mbërrish të jesh shembull në jetë duhet që të jetë privilegj i madh, unë këtë vetes s’ja jap dot.
Nëse ma japin këtë tagër do t’u isha mirënjohëse. Besoj se përpiqem që t’i them sime bije, që atë që mundet të krijojë në hapësirën e dinjitetit edhe aftësisë së saj, ta çojë deri në fund edhe mos të dorëzohet. Me shpresën që kjo shoqëri do të ndërrojë, ose me shpresën, që fëmija im do ta vazhdojë të ardhmen jo në Shqipëri./Shqiptarja.com
