Ka një masë të madhe njerëzish me tituj, grada e emër në shtetin shqiptar që heshtin shurdhueshëm. Janë me dhjetramijëra profesore, doktore, autore, shkrimtarë, aktorë, gazetare, shkrimtarë, letrarë, përralltarë, e natyrisht me dhjetramijëra poetë të vlërësuar me mijera çmime kombëtare, ndërkombetare, lokale dhe familjare. Çfarë po bëjnë këta që duhet të jenë shembuj të shërbimit publik?
Shkruan Shenasi Rama
Hiç. Asgjë. Asnjë pipëtime. Shumica janë te mrbojtur në botën e tyre dhe e shohin këte që po ndodh me indiferencë. Në fakt, janë si minjtë që hanë atë copën e djathit, ndërsa anija mbytet. Edhe po u mbyt anija, tafti-bafti, do gjejne anije tjeter, dhe po nuk gjeten do te jene te famshem mbas vdekjes. Me e bukura eshte se fyhen shumë po t’u thuash se dhjetramijëra profesorët, autoret, shkrimtaret, gazetaret dhe dhjetramijera poetet, ne vecanti, nuk i lexon njeri as para vdekjes, as mbas vdekjes bile edhe kur te jene duke i varrosur nuk do ti lexojne. Le që kur te jenë duke vdekur, nuk do tu bjerë ndërmend se sa poema e libra kanë shkruar se do te duhet te japin llogari qe e kanë harxhuar jeten e tyre kot e me kot.
Edhe më e bukur akoma është se keta fyhen po te mos jesh si ata. me nje fjale, minjte te masin me sa djath ha, si dinë te gjesh nje vrime ku te futesh, dhe si te ecesh pa u ndjere. Kësaj këta i thonë sjellje e duhur dhe qibare. Sjellja e miut eshte modeli për minjte. Miu nuk e kupton ujkun, as macen anipse e ka shume frikë. Dhe natyrisht mendon se ujku dhe macja nuk sillen ne mënyren e duhur. Gjithkujt hakun, dhe këtyre, edhe minjve, po ashtu hakun që meritojne. Po te mos jesh mi si ata nuk ekziston.
Megjithatë, heshtja e tyre është ndoshta aspekti më i frikshëm i kësaj që po ndodh ne shtetin shqiptar. Kur shtetet janë në gjendje te tille krize të thelle e të gjithanshme, dështimi per t’u marre me politike është dështimi me i madh i një intelektuali. Ështe jonormale me besue se je dikushi kur jeton ne kohën e askushit, i rrethuar nga boshlleku i thellë moral, dhe i sunduar nga të semure psikike e kriminele psikopate.
Me një fjale, kjo heshtja e autoreve, profesoreve, doktoreve, gazetareve, shkrimtareve dhe dhjetramijera poeteve eshte nje arme e tmerrshme ne duart e krimit politik qe neutralizon shoqerine. Kur po mbytet anija duhet me kene notar me shpetue veten dhe dike tjeter. Keta duan çmime, diploma, falenderime, mirenjohje, nderime, dhe ne fund te fundit, nje rroge mjerane per te cilen shesin shpirtin sepse heshtin, e heshtin shurdhueshem kur shoqeria me shume se kurre ka nevoje per aktivizem politik. Më shume se kurre ka nevoje per njerez qe moralisht e menderisht ta mundin te keqen publikisht. Kjo eshte fitorja e pare e madhe qe cliron shoqerine. Nga ketu nis ndryshimi qe duhet. Dhe keta nuk kane asnjë gje me thene. Duke e njohur injorancen e tyre, duhet thene faleminderit Zotit qe nuk flasin sepse me siguri do te thonë marrezira me citate nga interneti si shume nga keta qe ta neverisin diten pa e filluar.
Sepse, meqë një pjese e madhe e të ashtuquajturve intelektuale, autore, profesore, doktore, gazetare, shkrimtare, analiste dhe e dhjetramijera poeteve te vjeleresojne vetem po perdore nje citat nga dikush qe njihet une po kujtoj dike si Dante Alighieri. Perveç Komedise Hyjnore shkroi nje nder traktatet me interesante De Monarchia dhe qe tha se “vendi me i erret ne ferr, eshte ndare per ata qe heshtin ne kohe krize te thelle morale.” Dhe Dante, besnik i ideve te veta, mbeti ne mërgim vetem sepse nuk pajtohej me te keqen. E di që thelle-thelle shumë nga keta dhjetramijera profesore, autore etj. etj. mund te mos pajtohen me ate qe po ndodh, por kjo s’ka asnje rendesi. Me heshtjen e tyre ata jane kthyer në veglën me të ndyrë e te përbuzshme, në llastikun e politikës së krimineleve sundues. Me nje fjale, me sjelljen e tyre intelektualet, profesionistet dhe autorët ne Tirane janë kthyer ne prezervativet e kohës sonë, të ndërtuar per nje qellim te caktuar, te stërperdorur, e prape te hedhur me neveri nga te gjithe sunduesit e radhes. E mira eshte qe jetojne mbas perdorimit per ta përjetuar thelle zhgenjimin me jetën e tyre dhe paaftesinë me kënë intelektuale të vërtete.
