Donald Trump, i cili vazhdon të mburret për aftësinë e tij të jashtëzakonshme për të kontrolluar liderët botërorë dhe për të zgjidhur konfliktet më të mëdha të kohës, po përballet me dy përjashtime të zhurmshme: aleatin e tij të ngushtë Benjamin Netanyahu dhe kundërshtarin e tij të dikurshëm, Vladimir Putin.
Megjithëse ka premtuar në mënyrë të përsëritur se do t’i japë fund luftërave në Ukrainë dhe Gaza, Trump duket gjithnjë e më i pavendosur dhe i pafuqishëm përballë veprimeve të liderëve që dikur pretendonte se i kishte “nën kontroll”.
Pas sulmeve ajrore më të mëdha të Rusisë ndaj qyteteve ukrainase dhe bombardimeve të papritura të Izraelit në Katar – një aleat i SHBA-ve – Trump reagoi në mënyrë pothuaj identike: “Nuk jam i kënaqur me gjithë situatën”, tha ai për sulmin rus, duke premtuar sanksione që ende nuk janë zbatuar.
Për sulmin izraelit, u shpreh: “Nuk jam shumë i lumtur”, ndërsa pranoi se nuk kishte dijeni për operacionin derisa raketat kishin nisur fluturimin.
Më pas, i kërkoi privatisht Netanyahu-t që të mos e përsëriste, por nuk e dënoi publikisht.
Burime pranë Shtëpisë së Bardhë pohojnë për Axios se ka një ndjenjë të përbashkët frustrimi në ekipin e Trump për pamundësinë e tyre për të ndalur përshkallëzimin e konflikteve.
Madje vetë Trump ka pranuar me njerëz të afërt se kishte nënvlerësuar vullnetin e Putinit për paqe, ndërsa e ka refuzuar idenë se po manipulohet nga Netanyahu – megjithëse faktet tregojnë të kundërtën.
Kohët e fundit, Rusia ka kaluar në mënyrë provokuese kufirin e NATO-s, duke dërguar 19 dronë në hapësirën ajrore të Polonisë.
Ndërsa aleatët evropianë e quajtën këtë një provokim të rrezikshëm, Trump u mjaftua me një koment në rrjetet sociale: “Çfarë po ndodh me Rusinë që shkel hapësirën ajrore të Polonisë me dronë? Ja ku fillon!” – një ton më shumë kureshtar sesa paralajmërues.
Një muaj më parë, Trump kishte paralajmëruar Putinin se do të përballej me pasoja serioze nëse nuk pranonte armëpushim ose hapa konkrete drejt paqes gjatë takimit të tyre në Alaskë.
Por megjithë retorikën e ashpër, samiti përfundoi pa ndonjë rezultat të qartë – ndërsa dhuna në Ukrainë u përshkallëzua më tej.
Me diplomacinë që ka ngecur dhe pa asnjë sanksion të ri të rëndësishëm, Trump ka zhvendosur presionin te Evropa, duke kërkuar më shumë masa nga BE-ja ndaj Rusisë dhe Kinës, ndërkohë që vetë ka vendosur tarifa vetëm ndaj Indisë.
Në Gaza, Trump teorikisht ka më shumë ndikim, por ka zgjedhur të mos e përdorë. Edhe pse ka promovuar herë pas here plane për paqe, në praktikë i është dorëzuar vullnetit të Netanyahu-t, duke alternuar ndërmjet thirrjeve për qetësi dhe mbështetjes për veprime ushtarake më të ashpra.
Në një episod të fundit, Izraeli sulmoi udhëheqësit e Hamasit në Doha pa e informuar paraprakisht Shtëpinë e Bardhë – një ndërhyrje që dëmtoi drejtpërdrejt përpjekjet diplomatike të Trump.
Kjo nuk është hera e parë që Netanyahu rrëzon përpjekjet e Trump për negociata. Më parë, kryeministri izraelit ka shtyrë për sulm ushtarak ndaj Iranit, edhe kur Trump ende shpresonte për një marrëveshje bërthamore. Në fund, ish-presidenti nuk e ndaloi ofensivën dhe madje iu bashkua asaj, duke e quajtur një sukses.
Në të dy frontet, Ukraina dhe Gaza, Trump paraqitet si një udhëheqës që kritikon nga pas, por rrallë merr frenat në dorë. Ndërkohë, pretendimet e tij të vazhdueshme se Putini do të punonte për paqe për shkak të marrëdhënieve personale me të, kanë mbetur thjesht fjalë boshe, pa asnjë efekt në terren.
Axios
