Nuk është e para herë që sharlatani politik, Lulzim Basha, merr pozicionin e antikomunistit të thekur. 23 gushti, si “Dita evropiane e kujtimit të viktimave të regjimeve totalitare”, i dha mundësinë sharlatanit në fjalë të papagalllisë atë që i ka mësuar shefi i vërtetë i partisë së tij, mallkimin e komunizmit, si e vetmja shigjetë që i ka mbetur në harkun e tij me mbishkrimin “demokraci borgjeze”.
Lul mjerani, manekini i vendosur në vitrinën e Partisë Demokratike, gjendet në pikën më të vështirë të karrierës së tij politike. Luli “demokrat” mundohet të gjejë një “barkë” shpëtimi për të dalë nga këneta, ku e kanë çuar mendimet dhe veprimet e tij butaforeske për demokracinë, së cilës ai nuk ia din as kuptimin e as zbatimin. Kjo barkë shpëtimi, sipas tij, na qenka nxjerrja jashtë ligjit e simboleve komuniste dhe kryesimbolin e shqiptarëve, Enver Hoxhën. Si i kapërcen mjerani Lul krimet e partisë së tij dhe ato personale, kur ishte në drejtimin e dështuar të qeverisë? Si mund të fshihesh pas 230 milionë dollarëve të vjedhur në Rrugën e Kombit, kur ti Lul ishe ministri përkatës i kësaj linje? Si mund të kapërcesh matrapazllëkun antikombëtar të 350 km katror të detit tonë, kur si ministër i Jashtëm putheshe me ministren greke, Bakojanis? Si i fshive nga memoria katër qytetarët e pafajshëm, që u palosën midis bulevardit nga pushkët e vartësve të tu si ministër i Brendshëm? Etj., etj..
Sharlatani Lul: Demokracia nuk ndërtohet duke luftuar kundër komunizmit, apo qoftë edhe kundër socializmit, një periudhë kjo protokomuniste, por ndërtohet me punë, me djersë, me sakrifica. Deklarata e liderit demokrat Lulzim Basha, për nxjerrjen jashtë ligjit të simboleve komuniste dhe kryesimbolit të shqiptarëve, Enver Hoxha, është një deklaratë e cila përdoret në vend të kauzës së munguar për riciklimin në qeverisje. Por kjo “kauzë” është e dështuar. Sigurisht, vogëlushi Lul, mund të arrijë edhe pozicionin e një Hitleri të vogël dhe për një moment të ligjërojë ndalimin e Partisë Komuniste e të simboleve të saj në Shqipëri. Shefi i tij, Saliu, mund t’ia shpjegojë këtë, sepse e provoi këtë aventurë politike sapo erdhi në pushtet në vitin 1992. Por besoj se Berisha, do t’i thotë edhe tjetrën: që PKSH, megjithëse u nxor jashtë ligjit, në ilegalitet të thellë të imponuar nga regjimi berishian, zhvilloi dy Kongrese Partie dhe një Kongres Rinie, pa llogaritur veprimtaritë e tjera që nuk munguan asnjë ditë. Dua t’i kujtoj Lul Bashës, se ditën që Sali Barisha si president, dekretoi nxjerrjen jashtë ligjit të PKSH (sapo erdhi në pushtet më 22 mars 1992), njëri nga komunistët e Shkodrës u tha shokëve të tij: “Shumë bukur, tani në ilegalitet ne do të punojmë më shumë”. Dhe kështu ndodhi. Për rastin e shqiptarëve, teoria dhe praktika e komunizmit u materializuan dhe u përjetuan me sukses për gati gjysmë shekulli në epokën e ndritur të socializmit, çka nuk mund të shkulen nga memoria e tyre me profka antikomunsite të Lulëve të demokracisë. Aq më pak mund të ndodhë kjo me Liderin shqiptar të Komunizmit, Enver Hoxha, i cili është ndër të rrallët komunistë në botë, që kombinoi në mënyrë të shkëlqyer, teorinë dhe praktikën e komunizmit, me traditat dhe aspiratat e popullit të tij. Enver Hoxhës mund t’ia shembësh shtatoren nga sheshi i kryeqytetit; mund ta nxjerrësh me dhunë nga varrezat e kombit; mund ta heqësh nga muzeumet e vendit, por kurrsesi nuk mund ta heqësh nga memoria dhe kujtesa e popullit shqiptar.
