Nga Mentor Kikia
Po ju kërkoj një NDJESË, të madhe që në fillim për këtë fjalë, por më duhet ta përdor. Nuk ka ngelur njeri, besoj, që frekuenton rrjetet sociale, pa i parë nja dy vidoe, ku tregohen dy gazetare që gjatë punës së tyre, jo live, por në proces regjistrimi, përdorin një fjale banale, mesaduket në kushte nervozizmi.
U bënë virale.
U shpërndanë, u panë e u lexuan, u komentuan e stërkomentuan. U bë moral edhe nga më i pamoralshmi dhe vajzat “banale” u telendisën. Iu morën foton nga faqet e tyre në rrjetet sociale, në plazh, në makinë, në dasma, në lokale…: “Ja kush eshte gazetarja që shau në studio”. A thua çfare kishte bere.
Po bashkohen edhe unë me moralistët, që fjalori i tyre ishte i padenjë për vajzat.(Edhe pse nuk e kuptoj se përse ca fjalë mund të pranohen si normale kur i thonë djemtë, e quhet skandaloze kur i thonë vajzat. Ndoshta parlamenti duhet të ndalet edhe këtu për çështjen e barazisë gjinore). Por e kam tjetër kund hallin.
Çfarë populli jemi që turremi pas nje fjale? Si nuk u bëmë kaq shumë të ndjeshëm kur denoncohet një skandal korruptiv? Si nuk u bëmë kaq shumë të ndjeshëm kur publikohet një lajm që na dëmton interesat tona ekonomike e sociale? Si nuk u mobilizuam për ta bërë kauzë e ta shpërndajmë një lajm të mirë, që mund të na shërbejë si model, ndërsa kaq shumë ankohemi se na mbytën idojtët e injorantët?
Jo! Vrapojmë si të babëzitur pas një q*irjeje, gajasemi, argëtohemi, shajmë, bëjmë moral, mallkojmë…
Këto video nuk na dëshmojnë mungesën e edukatës tek dy, dyzet apo dyqind vajza. Por na dëshmojmë se çfarë shoqërie perverse jemi ne.
