Nga Armando Meta
Dy partitë kryesore të opozitës, të cilat gjatë muajve të fundit përballen me mjaft problematika të brendëshme në aspektin organizativ dhe politik, kanë artikuluar tezën e mosbindjes civile, duke u bërë thirrje qytetarëve që të mos paguajnë taksat, faturat e energjisë elektrike, të ujit, të gjelbrimit, të shkollimit, të qarkullimit etj.etj. Pra të mos paguajnë asnjë lek për shërbimet që marrin, të cilat në thelb disa prej tyre janë jetike për qytetarët e këtij vendi, por edhe të mbarë qytetarëve në të gjithë globin. Teza e mosbindjes civile nuk është e re për shqiptarët. Sa herë PD kalon në opozitë, ajo kthehet në strumbullarin e të bërit politikë me “doreza boksi”. Së fundi kësaj teze, me kalimin në opozitë, i është bashkangjitur edhe LSI-ja, e cila prej disa muajsh thuajse ka zhdukur çdo kontur të sajin politik dhe është kthyer në një shtojcë të PD.
Ndonëse PD prej afro 14 vitesh në opozitë i ka fryrë ‘zjarrit’ të mosbindjes civile, kjo tezë politike ka qenë tërësisht e dështuar, pasi natyrshëm çdo qytetari i duhet të kujdeset në rradhë të parë për familjen e tij, që fëmijët të kenë shkolla dhe arsim më të mirë, spitale dhe shërbim spitalor sa më dinjitoz, ujë dhe drita për të jetuar në një vend normal europian dhe jo në parahistori, rrugë dhe ndriçim për qytetin etj., etj., dhe më pas të ‘kujdeset’ për interesat personale të liderëve politikë, të cilët e shohin mosbindjen civile si retorikë shantazhi, e cila në thelb s’ka asnjë lidhje me interesat e vendit. Si kur ka qenë PD- LSI në pushtet ashtu, edhe në qeverisjen PS- LSI, qytetarët kanë vijuar të paguajnë taksat për shërbimet që marrin. Ky rregull s’ka për të ndryshuar asnjëherë. Kërcënimet e opozitës janë konsum fjalësh që i merr era.
Kërcënime të tilla janë edhe përtej fuqive reale që kanë PD- LSI në peshoren elektorale kombetare. Për 4 muaj me rradhë me një çadër që mori peng jetën e Tiranës, PD nga brenda dhe LSI nga jashtë artikuluan ultimatume të përditshme në adresë të qeverisë, stabilitetit të vendit deri dhe paralajmërime për konflikt social, me qëllimin e vetëm për të rrëzuar qeverinë, bllokimin e vetting-ut dhe marrjen e pushtetit në tavolinë dhe jo me zgjedhje. Gjuha e dhunës, kërcënimet verbale, ultimatumet me tërheqje zvarrë, e gjithëfarë fjalori që vetëm me politikën s’kishte të bënte i dha rezultatet katastrofike për PD- LSI në zgjedhjet e 25 qershorit.
Po çfarë mund t’u thuash këtyre dy forcave politike që kur ishin në qeveri planifikuan ta bënin taksën e “Rrugës së Kombit” 8-9 Euro dhe tani që janë në opozitë i venë flakën vendit pse është 5 Euro. Protestojnë pse s’u bë 9 euro, apo si?! Natyrisht që qeveria duhet ta rishikojë edhe çmimin 5 euro dhe kjo në interes të qytetarëve të cilëve u rriten kostot, por çka prodhon opozita është thjeshtë një përpjekje mjerane për të na trajtuar si njerëz që ‘s’kemi sy në ballë’.
Populli ka një fjalë të urtë por shumë të mençur kur thotë: “të mos të flasë gjuha përpara mëndjes”. Këtë aksiomë krerët e opozitës e kanë shpërfillur plotësisht, pasi çdo ditë i dëgjon të nxjerrin nga goja kërcënime, të cilat për hir të së vërtetës s’kanë këllqe t’i mbajnë. Pushteti s’merret duke i vënë flakën vendit dhe duke kërcënuar “me libër shtëpie”. Dy rrugë ka opozita: ose të fitojë zgjedhjet me votim; ose të veshë opingat e të dalë malit për të zbarkuar më pas në Tiranë si Kastro në Havana.
Në këto 28 vite të ndryshimit të sistemit, nëse shihet me gjakftohtësi, votuesit shqiptarë kanë ndëshkuar në zgjedhje ato forca politike të djathta apo të majta, të cilat kanë tentuar që të arrijnë rezultate fituese në zgjedhje nëpërmjet politikës së dhunës fizike dhe asaj verbale. Eshtë e pakuptueshme se si Basha ende nuk ka arritur të nxjerrë një leksion nga kjo, në 5 vite si kryetar i PD. Nëse ka diçka që e ka penalizuar më shumë ka qenë të bërit politikë nëpërmjet gjuhës së dhunës, urretjes dhe kërcënimeve për dhunë. Të paktën të pyesë Berishën se përse ai në 2005, kur Basha mbërriti në selinë e PD, e detyrua t’i fuste “një fillim të ri”. Nëse ka vërtetë një mençuri elektorale të shqiptarëve është pikërisht kjo: ndëshkimi i të bërit politike nëpërmjet dhunës.
