Nga Drini Kuqo
Një përallë nga Zullullandi ishte edhe kjo e sotmja, deputetë që përdorin Parlamentin si një ring boksi për të shfryrë ankthet dhe epshet e liga, në prag të një date historike për vendin tonë. 17 prilli është dita në të cilën, për herë të parë Komisioni Europian pritet që të japë rekomandimin pozitiv për çeljen e negociatave, një proces që do të çbllokojë përfundimisht rrugën tonë europiane, e së bashku me to edhe qindra milionë euro grante për të transformuar Shqipërinë. Problemi është se njëkohësisht me rrugën europiane, çbllokohet edhe një Gogol që u ngjall frikën shumë prej kampionëve të Shqipërisë në hedhjen e gjyles apo shtizës, mishëruar në pako mielli apo shishe uji… reforma në drejtësi.
Nuk është rastësi, që sa herë që prekim Europën, diçka nga hiçi sajohet të ndodhë në këtë vend. Sivjet kjo skenë, një vit më parë barrikadat dhe çadrat në rrugë, dy vjet më parë djegia e një bunkeri në mes të Tiranës… çfarë do qoftë, mjafton që të krijohet një sebep për të thënë që Shqipëria nuk është thjesht një vend me një bukuri të egër, por edhe një vend i populluar nga njerëz të egër që nuk e meritojnë Europën.
Dikur, kur Musolini mori një vendim ogurzi për t’iu bashkuar sulmit të Gjermanisë Naziste mbi Francën, në mënyrë të famshme tha: “Nuk më duhet të fitoj luftën, më duhen vetëm disa të vrarë, sa për t’u ulur në tavolinën e negociatave”. E duke shndërruar politikën në një makiavelizëm zullulandi, zullumqarëve u mjafton një precedent, sa për t’i dhënë shkas dikujt në Europë, e për fat të keq ka shumë të tillë, për të thënë “shihni çfarë barbarë janë këta shqiptarët, mos i bini në viset tona”.
Le të rrinë atje, rraskapitur dhe syrgjynosur, anës detit të palarë dhe pranë sofrës së pangrënë. Kjo, sepse Europa dhe Vetingu janë dy shpirtra të vendosur në të njëjtin trup, dy “alter ego” që nuk bëjnë pa njëra-tjetrën. Ata që sot lëshojnë miell janë ata që kanë më shumë frikë nga vetingu. Të njëjtët, Europa e të cilëve nis e mbaron sa një rrugë nga Vjosa në Bunë, aty ku kanë ngritur sarajet në kurrizin tonë. Ndaj, le të shpresojmë që raporti i Komisionit ndërkohë të jetë shkruar, e të mos vihet më dorë edhe këto pesë ditë të mbetura.
Sot, më shumë se kurrë kemi nevojë që ato negociata të hapen, për të hapur perspektivën tonë europiane, e për t’i dhënë njëkohësisht një shuplakë atyre që përpiqen të na mbajnë të lidhur me të shkuarën tonë.
