Nga Mero Baze
Shakaja e parë ishte para disa vitesh. Pasi iku në SHBA, pranë familjes, në fillim të pushimeve të verës, Koçoja po vononte të vinte për plazh në Sarandë. Filip Cakuli, njeriu që nuk e ndau nga vetja deri në fund të jetës, në përpjekje për ta “shantazhuar” të vinte, i dërgoi mesazh se njerëzit këtu në Tiranë kanë filluar flasin që ke vdekur. Madje Mero ka bërë gati dhe fjalimin për varreza.
Koçua u bë i gjallë pas dy ditësh.
-Ma tregoni pak fjalimin që do mbanit për mua,- tha?
-Po,- i thashë ja të shkoj të marr. Dhe u zhduka disa minuta për të sajuar një fjalim për të.
Filipi ja lexoi.
Koçua mori një pamje serioze dhe tha: Sa njeri pa fat që jam. Ja vlen të kisha vdekur sot.
Hera e dytë ishte vitin e kaluar kur “Fiks Fare” po mendonte një promo për çeljen e sezonit. Dhe Filipit i shkoi mendja tek skenari më makabër.
Duke vazhduar të tallej me vdekjen e Koços, inskenuan vdekjen e tij, ku rolin e të vdekurit e luante vetë Koçua.
E futën në një arkivol të hapur dhe një prift po i lexonte fjalët e fundit. Ndërkohë dikush thotë:
-Fillon “Fiks Fare” më 8.30 dhe Koçua çohet nga arkivoli.
Shakaja e tretë ishte dy ditë para intubimit. Mitro Cela më çoi foton nga pavioni ku ishte shtruar dhe më shkruan: Koçua top. Mos u lodh të shkruash fjalimin thotë.
Por mjerisht Koçua dështoi në shakanë e fundit në jetë.
Një artist i madh i humorit si ai, duhet deomos të ikte pas një dështimi në humor. Eshtë e vetmja gjë që nuk e ka lejuar të ndodhë gjithë jetën.
Dështimi për të tallur vekjen do të na ndodhë të gjithëve një një ditë. Problemi është: a do të kemi fuqi të tallemi me të deri në fund siç bëri Koçua.
Tallja e tij me vdekjen në fakt ka nisur para këtyre tre shakave. Ka nisur kur ai filloi të shfaqej si aktor dhe regjisor i humorit shqiptar, si autor tekstesh dhe drejtues spektaklesh.
Për t’u tallur me vdekjen ai shumfishoi veten e tij, që vdekja të mos dinte ku ta kapte. Një herë fshihej pas “Sillos”, një herë fshihej pas “milionerit” që vinte nga Amerika dhe u jepte valixhe me dollarë disa njerëzve derisa u vranë me njëri tjetrin, një herë fshihej pas ish pronarit që kërkonte tokën dhe njerëzit talleshin me të, njëherë sfidonte Skënder Sallakun kur ai i thoshte “mos hyr aty o trim”, herë fshihej pas personazheve të skeçeve të Pëllumb Kullës, herë bëhej sekretar partie për të njoftuar popullin se “bukë nuk ka”, herë bëhej deputet dhe lutej ta hiqte populli, herë biznesmen i madh i grupit “2M”..!
Kjo ishte mënyra se si vdekja mund të ngatërrohej me të dhe të mos e gjente dot kush ishte Koçua i vërtetë.
Për 50 e ca vjet, ai ka qenë ilegal, duke u fshehur gjithnjë pas një personazhi që vdekja të mos e gjente.
Dhe s’ka për të gjetur.
Sot ajo mori njeriun që e ka shumfishuar veten në aq shumë personazhe të tjerë. Thjesht ja ka arritur qëllimit të mos e lejojë më Koçon të vazhdojë të fshihet pas personazeve të tjerë që prodhonte çdo ditë. Kaq kishte në dorë vdekja. Të tjerët, ata personazhe që ka prodhuar ai në skenë, s’ka çfarë u bën më vdekja. Ata i mbron Koçua.
