Nga Akil Ylli
Te gjithe e dine se ku e si lindi PD; si pastaj, per te respektuar traditen e grabitjes se prones publike, ne ditet e saj te fundit ne pushtet, me vule qeveriet e firmen e plaçkitsit Imami i nxorren ushtaraket ne rruge dhe i dhuruan partise, Shtepine Qendrore te Ushtrise. Helbete, zengjinet e rinj, kishin nevoje per salltanete! Ishin mesuar keq. S’mund te ktheheshin te godina e meparshme. Bile, ropen dhe orendite e zyrave! Allah, Allah, çfare soj lugetnish!
Qe nga ky moment, fillon era e Lulashit, si i deleguari i Familjes ne drejtimin e partis. Qe nga ajo dite, perveç atyre qe e kishin lidhe kerthizen me PD, te gjitha te tjeret, fillua ta indentifikonin me llagapin, ShQUP. (ne mos gaboj, gjetja eshte e Edi Rames) Nje Zot di, se pse ky soj llagapit, i ngjiti aq shume njerezis!
Mandej, se si rrodhen ngjarjet, nen drejtimin e dylberi te Familjes e deri tek dita dramatike e perjashtimit te Berishes nga grupi parlamentar, e dine i madh e i vogel.
Ma merr mendja, qe perçdo njeri normal, kafshimi i dores se atij qe te ushqen, ose t’ja besh varrin ortakut, eshte nje nga vepimet me te ndyra, qe nje krijese njerzore, mund ti shkoje ndermend. Eshte e tmershme, se si dikush mund te gjeje force e te ndermarre nje akte te tille!
Per nder, njashtu ashte, se lot topi, por per nomalet! Lulashi veç kryt e trupin e ka si niri. Ate mund ta quash, si t’vine per gojet, pa pas frik se gabon!
Po ti hedhesh nje sy, kurikulumit moral te Lulashit, do te shohesh, se pshtymjen ne sofren e bamirsit, nuk e ka per here te pare. E ka ves! Kane pase fatin, me ju dhi n’dere edhe te tjere. Njashtu e pesoj dhe holandezi, qe i vuri syrin ne hollin e aeroportit te Tiranes, dhe e mori me vete ne Hollande, per ta shkollyer. I gjori, pas nje viti i kerkoje ndihme filantropit Soros, per ti pagua bursen, por Lulashi i hengri parate, dhe pas 10 vitesh, edhe pse s’figuronte askund si student, nxori dipomen universitare. E hangri dhe Sorosi!
Por se mbylli me kaq. Sorosin e vuri si tabel qitje, dhe sa here ishte ne hall, bim, bum, i shprazej atij. Ben dhe ai, gjoja si politikan radikal. Si populistet, konservatoret, nacionalistet, qe e kane te pamundur egzistencen, po s’shpiken dikund nje armik te huaj. A e degjuat dje, dallkaukun? E quajti Partin Socialiste, armike. Diçka e tille, s’ju kalon as ne paradhomen e mendjes, dhe lidereve me ekstremiste, le me, te shprehen ashtu, ndaj partive kundershtareve politike. Kjo mund bajne vaki, veten ne tre “K”-te. Ne Europe e thote, vetem nje K. Dhe ai eshte, ky i yni!
Mirpo i gjithe ky zhvillim, sjell pasoja, si per politiken ne veçanti, ashtu dhe per shqiptaret ne pergjithsi. Mungesa e nje opozite te shendoshe, zbeh konkurencen, behet pengese per stimulimin e cilesis, si ne aspektin ekonomik, dhe ne ate emancipues. Dhe ne tashme, e kishim fjetur mendjen. Do prisnim deri sa te “ngordhte” Qoflargu, pastaj e dinim, qe Lulshi i kishte ditet e numeruara. Por kur do te vinte, ajo e bardhe dite se? Prit gomar, te mbije bar!
Por ja qe na ndihu fati. Edhe kesaj radhe, si ne rastet kur jemi gjendur ne sgrip te egzistences, aleati yne i fuqishem, nderhyri rishtaz dhe i dha te shtymen Shqupit, n’kanal E detyroj Lulashin te “vriste babain”, por fundosi dhe ate, duke e lejuar te behej kryetar. Me nje te shtene, vrau dy zogj!
Sidomos kjo gjetja e dyte, hapja e drites jeshile per Lulashin, si kryetar i Shqupit, ishte nje kryeveper politike. I vune ne xhep derdimenit, nje mine me sahat, qe do fillonte numrim mbrapsht, sapo te shpallte vendimin, ndaj Plakut Mere. QyqariI E pat mundesine te tregohej, si biçim burri, per s’dha doreheqjen, preferoj t’ja fuste sa krahi, mentorit!
Me falni, po une s’mundem te rri pa permendur perseri, manovren politike amerikane. Nje capolavoro! Ti leshe ne dore Lulashit, te udheheqe partine me te madhe opozitare, eshte sikur ta hipesh ate, ne kamion pa frena, dhe ai zbrese deri ne fund, Leqet e Hotit. Me ja qite fundin, ja doli, po si ja doli se? 300 copash!
15 vjet politike, s’ka kuptu kurgja tataloshi. Huri shul e doli lloz. Kurre se mori vesht, qe shqupasit kane tash 8 vjet, qe i thone derrit, daje. As ja rrokte kungilli fare, qe ata enderronin pernate, duke e shqyer Lulashin persgjallit, dhe se pritnin kurre, qe ajo tu behej zhgjander, sa te ishte gjalle Qoftlargu. Po ja per dreq, ju ndriti ylli!
Tashti s’na mbetet gje tjeter, veç te bejme sehir, ka fluturojne copat e Shqupit. Deri me tani, bien ne sy dukshem, nja tri rrangalla. Do te shohim te tjera besoj. Gjithe ai shperthim, do t’kete lana plasa, gjithka. Pritet veç, sa t’zgerlaqen!
Sidoqofte, prap e solli historia, qe ti shprehim nje falimnders te madhe, Amerikes. Jo, se s’do te vinte kjo dite, kur Shqupi do e mbyllte kapitullin, por sa te kishte fryme Qoftlargu, zor se e parashikonte kush, kyt rrenin ne kete fare feje. Dhe problemi qendron ne ate, se veç Deqi e di, se deri kur ai soj robit, do t’bente hije perbi dhè!
E thene me fjale te tjera, per shume naive, ajo parti lindi si shprese, por e mbylli tragjikisht, dhe perfundimisht e mbyti krimi, legesia dhe zeheri qe mbarte, tejmase!
