Aktorja Violeta Manushi mund të ketë pasur shumë role në film e në teatër, por Ollga te filmi “Zonja nga qyteti” e bëri atë të pavdekshme. Mbase për shkak të një karakteri të ngjashëm ishte pothuajse njësoj i suksesshëm edhe roli i saj te “Pallati 176”, por për shkak se nuk ishte boshti i kësaj komedie, teto Rita nuk arriti përmasat e teto Ollgës.
Nga ana tjetër, edhe filmi i famshëm i regjisorit Piro Milkani, pikërisht këto kohë bën 40 vite që kur është realizuar. Për të dyja këto arsye kërkuam këtë intervistë me regjisorin që të mos ishte për të kujtuar Manushin, nuk do të pranonte.
Me Violetën, Milkani dhe bashkëshortja e tij, Bebi Kristidhi, kanë ndarë më shumë se sheshxhirimin. Rrethanat erdhën të tilla që të dy të jetonin në një hyrje pallati, prandaj edhe marrëdhënia u bë më e afërt se me kolegët e tjerë. Nuk është fare e rastësishme prania e Violeta Manushit te filmi i fundit i Milkanit “Trishtimi i zonjës Shnaider”.
Kush kanë qenë episodet më të bukura? Moment tjetër kur jemi detyruar të ndërpresim xhirimet ka qenë për shkak të të qeshurave të Koçit, Vasillaq Vangjelit. E bënte në mënyrë kaq të natyrshme atë të qeshur, saqë nuk mund të përmbaheshim nga të qeshurat të gjithë. Vite më vonë, kur kam lexuar nga regjisori Milos Forman e kam parë “Amadeus”, shihja reagimet e të tjerëve që çuditeshin me të qeshurën e Moxartit.
Çuditeshin sepse thoshin se si ishte e mundur që një muzikant i jashtëzakonshëm të ketë një të qeshur të tillë, që vetëm me muzikalitetin nuk ka të bëjë. E solla këtë episod për t’iu thënë që në këtë rast e qeshura e Koçit ishte e realizuar më mirë se e Moxartit.
Do të ishte e çuditshme të mos i kishit ndërprerë xhirimet, por a ju është dashur të bëni shumë dubla për këtë? Aq sa të na duheshin ne, jo aktorit. Nuk jam e sigurt nëse e kujtoj mirë atë që më ka thënë Bulku, por di që skena e shirave ka pasur disa peripeci…
Do të kishte pasur nëse do të kishte qenë ftohtë, por jo. Pastaj aktorët ishin të rinj dhe e përballuan shumë mirë. Kur ne po xhironim, ndërtohej atë kohë në Qafë-Thanë një tunel dhe gjatë punimeve ata goditën një damar, që bëri të shpërthente uji në fushën e Domosdovës, por kjo ne nuk na pengoi, përkundrazi e bëri më reale skenën. Sigurisht që, përveç kësaj ngjarjeje, ishin aty edhe makineritë e shiut dhe është e vërtetë që aktorët u lagën deri në palcë, por siç ju thashë, edhe për shkak të moshës, ata e konsideruan lojë këtë gjë.
Jo shume vite me vone, me pothuajse te njëjtën trupë aktorësh, ju realizuat filmin “Zonja nga fshati”, e megjithatë ky i dyti nuk arriti dot të kishte ndikimin e të parit te shikuesi… Apo, gjërat e mira nuk ngjasin dy herë njësoj…
Jo, “Zonja nga fshati” nuk arriti dot suksesin e filmit të parë, megjithëse ishim po ata njerëz. Î Nuk di t’ju them për arsyet, sepse patëm po atë përkushtim e po atë dashuri, por nga ana tjetër, regjisori nuk mund ta parashikojë suksesin. Duhet të dini që në diktaturë humori është më i lulëzuar, sepse njerëzit kanë nevojë të shkarkojnë dhe munden ta bëjnë vetëm përmes humorit. E njëjta logjikë u ndoq edhe më pas, por siç duket pika e fortë e Ollgës kishte qenë kryeneçësia e saj për t’u përshtatur me një realitet tjetër, këtë gjë njerëzit nuk e shihnin të ndodhte në realitet, prandaj dhe e kanë pëlqyer.
Pra kur Ollga u bë njëra prej tyre, u bë e zakonshme… Mundet por “Zonja nga fshati” pati edhe risitë e veta siç ishte pjesëmarrja e Robert Ndrenikës dhe kjo ishte një vlerë më vete. Megjithatë, po ta shohim nga konteksti i sotshëm kohor raportet njerëzore që janë në të dy filmat, nuk i gjejmë më dhe nga përvoja ime 60-vjeçare më rezulton që “Zonja nga qyteti” është rasti kur të gjithë elementët filmikë qëndrojnë mirë me njëri- tjetrin. Shikuesi mundet të mos e kuptojë, por diçka e vogël të mos shkojë, ndikon në të tërën./Aktoret.com/
