Analisti i njohur Frrok Çupi ka bërë një analizë të thelluar të protestave në Shqipëri për rritjen e çmimeve. “Tani më trishton mungesa e dhimbjes dhe e mëshirës e shqiptarëve përballë qytetarëve ukrainas në luftë. Këta janë në radhë, gjasme si në radhë për benzinë, por në fakt: për të vrarë krishtërimin europian”, shkruan Çupi.
Komenti i plotë i Frrok Çupit
Njerëz në radhë për të vrarë Krishtin e Europës
Në radhë proteste…
Edhe para 30 vjetësh e kam parë po këtë imazh në Europë: Qytetarët e vendit sollën ushqim për refugjatët shqiptarë, ndërsa shqiptarët mbushën xhepat me gurë përballë patriotëve….Tani më trishton mungesa e dhimbjes dhe e mëshirës e shqiptarëve përballë qytetarëve ukrainas në luftë. Këta janë në radhë, gjasme si në radhë për benzinë, por në fakt: për të vrarë krishtërimin europian.
Çfarë po na ndodh me “protestën e bekuar” të demokracisë?
Një prift në Mirditë u ndal para tyre dhe desh t’u hiqte ‘kapelën’, mbasi nuk mundi të përballej. Ata nuk e lanë të kalonte, por edhe ai nuk i dihet çfarë po mendonte për ta. Prifti, autoritet i Atit Qiellor, ndoshta po përtypte fjalët e Jezusit se ‘mëkatari nuk dënohet, por pranohet’. Asgjë më shumë.
Të gjithë po e pranojmë turbullirën e shkaktuar këto ditë, edhe zënien e rrugëve; po pranojmë edhe kur u dalin makinave në rrugë dhe kërcënojnë njerëzit ‘zbrisni, ejani në protestë!’; edhe kur vërshojnë lokaleve të Tiranës për t’i ngritur njerëzit në protestë. Po pranojmë t’i quajmë ‘të bekuara’ protestat e sponsorizuara nga të korruptuarit e mëdhenj…
Po i pranojmë për hir të ‘Jezusit’ që tha t’i paqëtojmë shpirtrat e trazuar, domethënë protestuesit dhe protestat e kohëve të sotme. Ne e dimë se ‘protestat janë e mira për shoqërinë’, ashtu sikurse edhe vetë protestuesit e kanë mësuar duke shkuar nga njëra në tjetrën: Të njëjtit njerëz në çdo protestë: nga Teatri te Unaza, nga 2 marsi te 6 marsi; nga ‘komunizmi’ te ‘krishti’.
… Po vallë pse po guxoj të merrem me ‘Krishtin’, ndërsa jam një i krishterë katolik dhe të fshehurit pas ‘Islamizmit’ do të turren pa mëshirë… Prapë do të nisë një tjetër protestë?! Por nuk është fjala për kaq pak, sa për një shenjë besimi, as për ikonën e Krishtit. Është fjala për orientimin tonë kombëtar drejt qytetërimit perëndimor. Këtej jemi orientuar, këtë u kemi thënë si nacionalistë edhe Rilindësve dhe vetë Gjergj Kastriotit…
Më vjen trishtim pse kombi, prej këtyre pamjeve, po shfaqet si ‘barbar i pamëshirshëm’. Në gjithë hartën politike të Europës, vetëm në rrugët e Shqipërisë filmohen radhë njerëzish që protestojnë ‘për makinën’. Në Poloni, Britani, Rumani, Ukrainë, Gjermani…. filmohen radhë të gjata që shkojnë në ndihmë të Ukrainës së vrarë nga Rusia. Njerëzit e Ukrainës po digjen në zjarrin e luftës. Rusia po i vret në rrugë, në metro, në xhami, në spital; varganët me fëmijë e me nëna po marrin rrugët drejt vendeve europiane për një strehë e për pak jetë.
A na takonte ne shqiptarëve ‘luksozë’ ardhur nga anë e anës së fshatrave të vendit që t’i përplasim neverinë fytyrës së atij kombi sikur ‘asgjë nuk na intereson, bëni ç’të doni me Rusinë, naftën mos na e pengoni me vuajtjen tuaj!’. Se në fakt kështu lexohet mesazhi ynë i ‘protestës’ para popujve të mëshirshëm europian. Ata, europianët, askush nuk po ‘pështyn’ mbi vuajtjet e kombit ukrainas. Ata, europianët, janë njerëz si edhe ne, u janë rritur çmimet, u janë shtuar rreziqet për shkak të luftës në Ukrainë, u janë krijuar po kaq pasiguri…, por askush nuk e ka ‘pështyrë Krishtin’ e mëshirshëm të Ukrainës.
Po, vallë, ne sikur bëjmë dallimin me qytetërimin më të lartë të kohës!? Po ne sikur që në Perandorinë Mongole të Xhingis Hanit, jetuam me makinë në vathin e lopëve dhe tani ‘ça janë këta ukrainas e këta europianë!’ që na lënë makinat në ‘tako’. Karburantet dhe energjia ka çuar në qiell çmimet për gjithë botën, dhe kjo për shkak të luftës së Rusisë në Ukrainë…
Kush nuk e ndjen mëshirën dhe dhimbjen për popullin tjetër në luftë, këta nuk ndjejnë dhimbje as për njëri tjetrin. Mos mendoni se këta janë ‘atdhedashës’ dhe ‘patriotë’ për kombin.
Që nga vitet ’90 më kanë mbetur në sy pamje të ngjarjeve të trishta ‘shqiptare’ në qytetet europiane. Në Bazel të Zvicrës, 1991, pritej treni i mbushur me refugjatë shqiptarë që shkonin për në Gjermani. Banorët zviceranë kishin marrë lajmin, dhe pas lajmit- nga një pako me ushqim të ngrohtë, dhe ishin vënë në radhë para dyerve të vagonëve.
Por edhe një radhë tjetër përballë ishte krijuar; kjo ishte radha me shqiptarë që jetonin në Bazel. Këta kishin mbledhur gurë për të qëlluar mbi ‘patriotët’ shqiptarë që tradhtuan vendin e Enver Hoxhës e u nisën në Europë.
Gurëmbledhësit e viteve të vështira janë të përjetshëm, kësaj here më duket se u mblodhën në Tiranë, teksa po bëjnë punën e politikës ‘anti- komuniste’ dhe të korruptuarve në vitet që erdhën pas vuajtjes me trena. Këta po gjuajnë për të vrarë ‘Krishtin’ e Europës, domethënë mëshirën në sjelljen dhe portretin e kombit shqiptar.
PS:
Sinqerisht, por fatkeqësisht: Jemi i vetmi komb i Europës që po e bëjmë këtë akt. Prifti thotë se ‘mëkati nuk dënohet, por pranohet’, përderisa jemi mes nesh.
