Nga Roland Qafoku
Mes shumë polemikash që ka për ato që thotë dhe shkruan, unë nuk dua ta sheqeros Muç Nanon.
Duke qene se e njoh që fëmijë, mund të them vetëm për një gjë që besoj shume se nuk mund të kontestohet nga askush: Mustafa Nano është vetëvetja.
Kështu çapken ka qenë në fëmijërinë e tij.
Keshtu ka qenë në adoleshencën e tij që në atë kohë dhe në atë qytet ishte e veshtirë ta konsumoje adoleshencën.
Kështu ka qene teksa luante futboll me ekipin e “5 Shtatorit” te Skraparit.
Kështu ka qenë teksa në mësime merrte vetëm notën 10.
Në të mesmen dhe në Elektronikë në Universitet.
Kështu ka qenë edhe kur themeloi degën e PD-së në Skrapar në fillim të vitit 1991 që për hir të vërtetës ishte më e veshtira në Shqipëri për tu themeluar (nuk ishte e njëta gjë të themeloje degën e PD në Shkodër sepse nuk kishte nevojë ta themeloje. Ajo ishte e themeluar pa e themeluar dikush).
Kështu ishte edhe në 1997 kur nisi të shkruante me naivitet në gazetën “Shekulli” por u kthye në një analist race.
Kështu është edhe tani.
Herë- herë kundër rrymës.
Herë flet troç e herë duket i paturpshëm.
Herë tërhiqet dhe kërkon dhe falje.
Herë bërtet dhe është gati përleshet me fjalë me atë që ka përballë.
Herë kritikon politikanët dhe rrallë lavdëron.
Me Berishën ka hesape sikur ta ketë hasëm dhe në fakt vetëm hakmarrës nuk është.
Ramën duket se e vlerëson më shumë se është kundërshtar i fortë i Berishës se sa e shikon si vlerë.
Herë e shikon në show man me sallën plot teksa flet për seksin për shumë terma që shoqëria jonë i mendon por kurrë nuk u shpreh.
Personalisht herë e miratoj dhe herë e kundërshtoj. Madje edhe me forcë. Për një pjesë çfarë ai thotë nuk jam fare dakord.
“Déjà vu”, “Jamais Vu”, “Zululand” dhe “Provokacija” përbëjnë të gjithë atë që Mustafa Nano është.
Thjesht Mustafa Nano është vetëvetja.
