Nga Fatos Tarifa
Nga Albin Kurti mund të presësh çdo gjë. Edhe të paimagjinueshmen. Këtë unë vetë kam një dekadë që e kam kuptuar. Shumë të tjerë, gjithashtu, e kanë ditur ose dinë.
Ajo çka më ka habitur ka qenë gjithnjë jo Albini, por ata mijëra shqiptarë të Kosovës që i shkojnë pas dhe e kanë votuar deri më sot. Më shumë akoma më kanë habitur e më habisin ata “intelektualë” nga Tirana që janë bërë më “albinë” se vet Albini.
Duke e lënë diplomacinë mënjanë, sepse diplomacia është një gjuhë, një mënyrë sjelljeje dhe një profesion që Albini nuk e njeh, me pak fjalë them atë çka unë mendoj për këtë njeri.
Filozofia politike e Albinit do të mund të quhej neomaoizëm! Një maoizëm i formës më të keqe. Albini është ndoshta i fundit i maoistëve. Dhe, paradoksalisht, në një kohë dhe në një vend kur vetëm për politikanë të kësaj shkolle s’do të duhej të kishte vend.
Albini nuk është as politikan, as diplomat. Këto dy vokacione rrinë përgjithësisht bashkë. Ai është thjesht një ideolog, madje jo një ideolog teoricien dhe, si çdo ideolog, një demagog.
“Sovranizmi” i tij është ideologjia maoiste e periudhës para se Deng Xiaoping të projektonte hapjen e madhe të Kinës për ta bërë “ëndrrën amerikane një ëndërr kineze”.
Deng e bëri proverbin e lashtë kinez “s’ka rëndësi se ç’ngjyrë ka macja, e verdhë apo e zezë, sa kohë që ajo mund të zerë minj” një parim të politikës së brendshme dhe të jashtme të Kinës postmaoiste.
Ajo politikë e hapi Kinën ndaj botës, krijoi një ekonomi leniniste tregu, e bëri Kinën pjesë të tregut dhe të organizatave globale, ekonominë e dytë më të madhe në planetit dhe nxori nga varfëria një gjysmë miliard kinezë.
Deng Xiaoping e tejkaloi Maon. Albin Kurti ka mbetur te Mao. Ose te vetvetja. Nuk e kapërcen dot mentorin e tij shpirtëror.
“Sovranizmi” albinian është një atavizëm politik maoist, një instrument ideologjik e demagogjik për të justifikuar një mungesë totale vizioni politik dhe një “idealpolitik” pa krye.
Albini, ky lider maoist, ose ata që e këshillojnë, nëse ka ndonjë grua a burrë të mençur që e këshillon, duhet mesiguri ta dijë se, në kohën tonë, ideja mbi sovranitetin shtetëror, e lidhur në mënyrë implicite ose eksplicite me një lloj ideali të shtetit modern, nuk nënkupton një sovranitet të plotë të brendshëm dhe as mundësi të pakufizuara për të marrë e zbatuar vendime në mënyrë tërësisht të pavarur prej aktorëve ndërkombëtare.
Nga një këndvështrim historik dhe global, shteti-komb modern tërësisht sovran sot përbëm një përjashtim, jo rregullin e përgjithshëm. Albini duket se ende nuk e ka kuptuar se një ndër tiparet më themelore të shoqërisë së sotme globale është ndërvarësia.
Ndërvarësia mes shteteve sot nuk është vetëm ekonomike, por është, gjithashtu, ndërvarësi funksionale dhe sistemike.
Kjo ndërvarësi është funksionale sepse fatet e çdo shteti, përfshirë edhe fatet e aktorëve globalë kryesorë, janë të ndërvarura në kuadër të organizatave dhe të institucioneve globale—Organizata e Kombeve të Bashkuara, Organizata Botërore e Tregtisë, Banka Botërore, Fondi Monetar Ndërkombëtar, NATO etj.—të cilat imponojnë rregullat e tyre mbi çdo aktor të veçantë. Madje edhe mbi hiperfuqinë e globit, Amerikën, që i ideoi dhe i krijoi këto organizata dhe, bashkë me to, rendin botëror të pas Luftës së Dytë Botërore.
Kjo ndërvarësi është sistemike, sepse fati i të gjithë aktorëve varet, në fund të fundit, nga një sistem i vetëm, i përbashkët, që është planeti ynë: Toka.
Kjo do të thotë se të gjithë ne ndajmë një sasi të kufizuar resursesh sistemike, që janë të domosdoshme për ekzistencën dhe funksionimin e të gjitha shoqërive që popullojnë globin tonë.
Të marra së bashku, këto tri forma ndërvarësie—ekonomike, funksionale dhe sistemike—krijojnë një formë historikisht unike ndërvarësie të plotë, e cila është mjaft komplekse, globale dhe ekzistenciale.
Ky realitet objektiv duket se është i paperceptueshëm për filozofinë maoiste dhe izolacioniste të Albinit.
Ndërsa asnjë vend i botës, as fuqitë e mëdha të kohës sonë, për arsyet e mësipërme, nuk janë e s’mund të jenë më sot tërësisht sovrane, por kanë një sovraniet—disa më pak dhe disa më shumë—të kufizuar, Albini është gati t’u shpallë luftë të giithëve për hir të sovranitetit “të pakufizuar” të Kosovës, një republikë e re, të cilën, fatkeqësisht, e drejton një qeveri e kryesuar prej tij. Dhe me të njëjtin mentalitet e pathos maoist si ai.
Po çfaj kanë populli i Kosovës dhe rinia e atij vendi që Albini dhe albinianët po i ndajnë nga miqtë dhe aleatët e tyre!
Dhe e fundit. Albini dhe lëvizja e tij maoiste e vetvendosjes erdhën në pushtet me premtimin e madh demagogjik të bashkimit kombëtar. Bashkimi i Kosovës me Shqipërinë do të ishte për Albinin gjëja më e lehtë në botë. Thjesht organizo dy referendume, një në Prishtinë dhe një në Tiranë, dhe shqiptarët këtej dhe andej kufirit që na ndan me Kosovën do bashkoheshin në një shtet të vetëm.
Një mashtrim kolosal. Nga njeriu që dje, më 6 korrik 2023, në cilësinë e kryeministrit të Kosovës, republikës së dytë shqiptare, iu fsheh tërë zemërim dhe frikë kryeministrit të Shqipërisë që i trokiti në derë, në shtëpinë e tij.
Albinit duket se Edi Rama në Tiranë (dhe Hashim Thaçi në Hagë) i shfaqen në ëndërr. Natën dhe ditën.
Antiglobalisti Albin na u shfaq dje si një antishqiptar! Albini revolucionar në kohë paqeje. Që paqen nuk di ta ndërtojë sepse nuk e ka kuptuar se si liria dhe paqja e Kosovës erdhën nga gryka e pushkëve të popullit të saj.
