Aktor i shquar Naim Frashëri Lindi në Leskovik, më 12 Gusht 1923, nga një derë e fisme atdhetarësh e dijetarësh dhe vdiq
18 shkurt 1975, Tiranë,
Qysh nxënës në Gjimnazin e Tiranës, më 1943, u aktivizua si amator në përgatitjen e shfaqjes së dramës “Vilhelm Teli” të F. Shiler, nën kujdesin e prof. Aleks Buda dhe me regjinë e Fiqiret Fterrës.
Si partizan mori pjesë në grupin teatror të Priskës, i cili më 28 nëntor 1944 shfaqi pjesën “Partizanët” të Fatmir Gjatës, ku luajti një nga rolet kryesore, atë të komisarit.
Ishte ndër aktorët themelues të Teatrit Kombëtar (më 24 maj 1945, i quajtur “Teatri i Shtetit”, ndërsa më 1947 “Teatri Popullor”). Në 30 vjet punë të pareshtur krijuese pranë Teatrit Kombëtar, me artin e tij të fuqishëm e brilant ai gdhendi një galeri të vërtetë figurash artistike.
Numërohen mbi 80 role nga dramaturgjia shqiptare dhe ajo botërore. Pas një sërë rolesh episodike në dramat sovjetike dhe të autorëve të tjerë nga vendet e Europës Lindore, regjisori Pandi Stillu i besoi rolin e Fjodorovit në dramën “Invadimi”, e Leonid Leonovit, 1947, që shënoi edhe zbulimin e tij si aktor i emocioneve të mëdha.
Në vitin 1956, luajti qysh në premierën e parë të dramës “Familja e peshkatarit” të Sulejman Pitarkës, rolin e Selimit, duke jetësuar figurën e një të riu ambicioz, në proçesin e bjerrjes politike e morale, gjegjësisht, polit antagonist të konfliktit. Rritje të ndjeshme pësoi krijimtaria e tij aktoriale me interpretimin që i bëri rolit të Ferdinandit në dramën “Intrigë e dashuri” e Frederik Shiler, me regjisor Mihal Luarasin.
Këtu paraqiti me një emocion të thellë trazimin shpirtëror të të riut fisnik, shkaktuar nga rrethanat mbytëse konservatore të kohës, me fatalitetin që vinte prej keqkuptimeve, paragjykimeve dhe diferencimeve sociale në pamundësinë e jetësimit të dashurisë së tij për Luiza Milerin, një vajzë e brishtë e poetike nga shtresat e varfra të shoqërisë. Më vonë, ai interpretoi me pathos dramatik rolin e Havardit te drama “Rrënjë të thella”, me regjisorin rus Kriçko.
Aktor i shumëanshëm, me një prerje natyrale e të fuqishme kah tragjikja, N. Frashëri provoi me sukses edhe gjininë e komedisë, duke i kushtuar gjithkund vëmëndje zbërthimit të botës së brëndshme, kundërshtive dhe mospërputhjeve që buronin nga karakteri kontradiktor i personazhit; po ashtu, u dha formë të mprehtë teprisë së ndjenjave dhe pasioneve të ekzaltuara, të cilat shfaqeshin në një formë komike, veçse gjithëherë të besueshme, realiste, të vërteta.
Më 1961, luajti mrekullisht Hamletin, princin fisnik, mësues i së drejtës legjitime dhe i kurorës. Pos të tjerave, ai theksoi frymën dhe vetëdijen shqiptare në gjykimin dhe vleresimin moral, sa i takon tradhtisë bashkëshortore si dhe krimit brënda familjes, përkatësisht vëllai ndaj vëllait.
Tonet e buta, vështrimi i ëmbël, hiri skenik prej djaloshi të dashuruar e plot virtyte u gërshetuan me vlimet psikike, pathosin romantik, ndjenjat sublime, klithmat hakmarrëse, shpërthimet dhe akuzat, ndjeshmërinë e thellë të princit të fyer dhe të poshtëruar.
Ndër skenat më tronditëse, ku shpirti i tij i fyer merrte hov e shkumëzonte ishte ajo me nënën; për fat të mirë, pjesërisht e regjistruar.
