Poeti i njohur Xhevahir Spahiu, ka arritur që me dy fraza të ngërthejë e përçojë të gjithë tragjizmin e historisë shqiptare, sigurisht në një formë tejet poetike dhe me metaforë të thellë brenda: “Tehut të shpatës kemi ecur rrufe, pastaj shpata ka ecur mbi ne”.
Natyrisht që komentet dhe analizat mbi historinë, tiparet, të veçantat, paradokset, mundet të jenë të pafundme, por vargjet e rimuara të poetit e vizatojnë mjeshtërisht atë si një postulat monumental.
Tranzioni politik shqiptar, është po aq i “çmendur” sa vetë e kaluara, dhe kërkon e meriton komente pa fund. Ndërsa libretisti e publicisti Pëllumb Kulla e ka përçuar marrëzinë e kësaj epoke vetëm me një frazë: “Më mirë të na kish mbetur komunizmi, se sa na mbetën komunistët”.
Dhe tani vijmë te fenomeni tjetër, ai i tranzicionit, po aq aktual, e që për simbol të tij ka dhe një figurë siç është Ilir Meta, presidenti pra, një emër që njehsohet me historinë politike të pas ’90-ës, duke vijuar të “bëjë ligjin” në të me protagonizmin e tij të pashuar, zakonisht atëherë kur publikun është fare i panevojshëm.
Në krah, ndryshe nga personazhet e tjerë të politikëbërjes, ai ka dhe të shoqen, Monikën, së cilës i ka lënë dhe çelësat e partisë, LSI-së.
Përballë tyre është Edi Rama, një njeri që ashtu si Nano jua ka prishur terezinë çuditërisht më shumë se Berisha gjatë karrierës politike.
Dhe është ky njeriu që së fundi, me armën më të fortë të tij – fjalën, u ka bërë një përshkrim mjeshtëror, prozaik më shumë se poetik, me anë të një fjalie të vetme, kualitetit të tyre politik.
Për Monikën: “Eshtë vetëm bashkëshortja e Ilir Metës”.
Për Ilirin: “Besoj që do t’i lërë Shqipërisë diçka më shumë se LSI”.
Çdo koment është i tepërt.
