Nga Carlo Bollino
Një marrëveshje, sidomos kur është fjala për një temë komplekse si arsimi, nuk mund të jetë kurrë vetëm bardhezi. Një marrëveshje është gjithnjë rezultat i një sinteze.
Sot kryeministri bëri propozimet e tij për një zgjidhje të krizës me studentët, duke trajtuar të njejtat argumenta që përfshihen në kërkesat e studentëve: tarifat, arsimin falas, konviktet, bordet universitare. Opinioni publik, i cili deri tani po e mbështet protestën, ka të drejtën të dijë se çfarë mendojnë studentët për ato propozime.
Ndoshta disa propozime pëlqehen e të tjera jo. Ndoshta pëlqehen të gjitha, ndoshta nuk pëlqehet asnjera dhe, në këtë rast, duhet shpjeguar përse. Ose ndoshta ndonjë propozim duhet ndryshuar, përmirësuar, integruar.
Pra, kështu përafrohen qendrimet për të arritur më pas në një marrëveshje. Por kush përgjigjet për ta? A ekziston ndonjë që ka përfaqësinë nga studentët për ta bërë këtë? A mund të dëgjohet nga studentët një përgjigje e artikuluar dhe e njëzëshme mbi propozimet e qeverisë?
Vetë ne, gazetarët, kemi vështirësi të kuptojmë se kujt i duhen bërë pyetjet. I vetmi instrument që kemi është të flasim me secilin student, por shpesh marrin përgjigje shumë të ndryshme njera nga tjetra.
Edhe forma më ekstreme e demokracisë së drejtpërdrejtë ka nevojë për dikë që më në fund, në emër të të gjithëve, të thotë se si e mendon./Shqiptarja.com
