Nga Anri Bala
Ndjehesh vërtet i fyer dhe i poshtëruar, kur sheh akoma të ecin të lirë në bulevard, vra.sësit kryesor të katër qytetarëve të pafajshëm, që gëzojnë lirinë të shkelin me të njëjtën dhunë dhe përbuzje mbi emrat e tyre, në vendin e krimit! E mbi ato pllakata, mbi atë vend, bërtasin për drejtësi dhe hakmarrje ne emër të popullit… atij të cilit pasi ia thanë zorrën duke i plaçkitur, i drejtuan dhe armët e i shtrinë përdhe për të mos u ngritur më.
A nuk i patë si dolën përsëri, si gjithmonë të bashkuar e me një qëllim të vetëm… “larjen e mëkateve duke thirrur në emër të moralit”, që është vite dritë larg nga materia që ata janë brumosur e përfaqësojnë, e që u shkakton alergji dhe kruajtie në lëkurë, sa herë ja përmendin emrin “nderit dhe lavdisë”, me qëllim ta përdhosin?!
Ata dolën përsëri dje, duke folur në emër të qytetarëve e duke u tallur me mjerimin dhe varfërinë e rishtarëve të sektit të tyre, të cilët ishin thirrur aty duke mos patur asnjë mundësi tjetër vetëm se të protestonin dhe të luteshin për një ditë më të mirë për veten e tyre.
Ishin aty, a thua se nuk e dinin se krah cilëve ishin rrjeshtuar, e pa u shkuar ndërmend, se mënxyranët po i përdornin kundra gijotinës, për të futur kokat e tyre të vogla dhe qafëholla, nën satërin e drejtësisë të ngritur për ata. Në nder të mënxyranëve dhe në emër të zemërimit dhe urrejtjes ndaj pushtetit, ata rrethuan, sulmuan e shkatërruan gjithçka gjetën… por harruan, se pushtat e pushtetit i kishin fare pranë, të sterrosur e tromaksur, se përse nuk po ndodh ajo, gjëma e madhe: Shtrimi i bulevardit me viktima, në emër të revolucionit “Të vrasësve e hajdutëve të frikësuar”.
Nuk e di, se si mundet të arrihet në mënyrë kaq përçudnuese ndryshimi i një qenie njerëzore, nga frika dhe tmerret që po kalon, prej atyre që ka bërë?! Nuk e di, se si mund ta mendoi veten ai që ka vrarë, ka vjedhur, ka dhunuar dhe sakatuar një popull të tërë, se persekutori që ai përfaqëson, nuk ekziston dhe nuk ka ekzistuar kurrë?! Nëse njerëzit nuk marrin një përgjigje, kjo vërtet të tmerron dhe të fut në qorrsokakun e humbjes së durimit për hakmarrje.
Vrasësit ishin aty… të veshur me të zeza… si nënat e viktimave të tyre… dhe nuk heshtën duke thirrur e u ngjirur: “vrasje, helmim, genocid e barbari”, kundër atij që nuk ka vrarë e nuk vrau… vetëm sepse nuk vrau?!
Vërtet nuk turpëroheni dhe ndjeni dhembje, kur dëgjoni një pjellë jo njerëzore, kur flet e pikëlluar dhe e shqetësuar për lotët e nënave dhe motrave nga gazi, që paska shkaktuar ngërdheshjen e saj kërcënuese. Vejushës së zezë, me burrë gjallë dhe me pallë të marrë butësisht, nga ca të frikësur që shfrytëzuan besimin tonë, duhet t’i kujtohet ajo ditë, kur nënat ngelën pa djem, fëmjët pa baba, motrat pa vëllezër… kur u përplasën me krimin shtetëror të “Bllokut të Kuq” dhe tytat e zeza e vrastare të atyre që kanë kohë, që bashkëjetojnë si iriqi me gjarprin, me dhimbje, për të shpëtuar njëri tjetrin.
Ndaj mallkuar qofshi të gjithë ju qen të tredhur (ndjesë kafshës besnike), që vazhdoni dhe lihni me zërin e holluar e të ngjirur, për fatkeqësinë që iu gjeti… nga gazi lotues!
Mallkuar qofshi të gjithë ju, që përkrahni dhe bëni sikur keni harruar vrasësit e tmerruar, që gjoja lotojnë nga gazi mbytës, kur në kohën e tyre, “shkrinë mbi trupat tuaj (popullit) mijëra plumba, në atë vend, në atë rrugë… por shumë larg vendit ku ju protestuat!
Mallkuar kush hesht për lotët e shamizezave nëna nga plumbat e 21 Janarit dhe i krahason me lotët artistik të vrasësve nga gazi i rojtarit!/Ekskluzive.al
