Kafka u lind në një familje hebreje, gjermano-folëse të klasës së mesme, në Pragë. Shkrimtari, pjesa më e madhe e punës së të cilit mbeti e përgjysmuar dhe u botua vetëm pas vdekjes së tij, pati një rini të turbulluar, plot dyshime mbi karakterin dhe vlerën e vetes, e kjo për shkak të marrëdhënieve të vështira që kishte me të atin.
Në përpjekje për të gjetur qetësi shpirtërore, Kafka vendosi t’i shkruajë në letër shqetësimet, hatërmbetjet dhe të vërtetat e pathëna që kishin krijuar një barrierë të pathyeshme midis tyre.
Letrën të cilën ai deshi t’ia japë përmes nënës, i ati nuk e lexoi kurrë. Nuk dihet nëse nëna ia dha atij letrën dhe ai nuk e lexoi, apo ajo nuk ia dha, dhe në pabesi e fshehu atë. Por ajo që është e sigurt është se mbi fatkeqësinë e tij u krijua një sërë veprash që do t’u shërbejnë brezave të tërë, s’dihet se deri kur, për të gjetur vetveten në filozofinë e tij.
“Kurrë më parë nuk të ka ndodhur të më poshtërosh më shumë me fjalë, e kurrë më parë nuk më ke treguar më qartë përçmimin tënd. Kur njëzet vjet më parë, ti më flisje me të njëjtën gjuhë, mund të kishim parë madje një fije rrespeki ne sytë e tu për këtë djalë të pjekur para kohe, që ti gjykoje tashmë të aftë të futej pa bërë më kthesa në jëtë. Sot, një respekt i tillë s‘mund të bëjë tjetër veç ta thellojë përçmimin, sepse adoleshenti është gjendur me vrull të thyer, e ai nuk të duket ty më i pasur me thjesht një përvojë të vetme, por njëzet vjet më i mjerë.”
“Pamundësia për të pasur marrëdhënie paqësorë më ty pati dhe një pasojë tjetër, krej të natyrshme në të vërtetë: unë humba përdorimin e fjalës. Pa dyshim, dhe në rrethana të tjera, nuk do të kisha qenë një gojëtar i madh, por të paktën do të kisha folur rrjedhshëm gjuhën e zakonshme njerëzore. Megjithatë, mjaft herët, ti ma ke ndaluar marrjen e fjalës:(„Mos ma kthe!“), ky kërcënim dhe dora e ngritur që e theksonte atë, më kanë shoqëruar gjithmonë. Kur bëhej fjalë për çështjet e tua, ti ishe një folës i shkëlyer, por unë mora një shprehi që të flisja në mënyrë të ndërprerë dhe belbëzuese, por dhe kjo ishte tepër për ty dhe atëherë fillova të hesht, fillimisht për sfidë mbase, pastaj ngaqë as s‘mund të mendoja më, as të flisja në praninë tënde.”
