Nga Bledi Mane
Jam Noemi, vajzë e vogël 10 vjeçare por me brengë të madhe në shpirt. Unë vdiqa e fundit pardje në shtratin e spitalit të Shkodrës, u largova nga kjo jetë duke mos i lënë vetëm as babain, as motrën dhe as vëllain e vogël. Prita më kot me shpresën se do ktheheshin të gjithë nga vdekje e parakohshme por aksidenti me makinën e babit na dërmoi dhe na shkatëroi të gjithëve.
Nata e asaj të djele shkurti na spërkati me gjakun e njëri-tjetrit dhe me shiun që mundohej të na lante por ishte e kotë. Gjaku na kishte plasur të gjithëve mbi sipërfaqen e trupave e ndërsa zemrat në agoni rrallonin tik-taket, po treteshim të gjithë drejt vdekjes. I pari vdiq babi me duart zgjatur drejt ne fëmijëve, ndërsa pas babit vëllai i vogël u rrëmbye nga mortja pa mundur të belbëzonte fjalët “ma,ma,ba,ba”. Motra vdiq e treta ndërsa unë kafshoja dhimbjet teksa dëgjoja kujen drithëruese të mamit që trembi edhe errësirën, edhe natën pa yje mbi qiellin e zi të Velipojës.
Vdiqa e fundit ngase nuk më rrihej më në këtë botë pa vëllain dhe motrën time, sepse do më mungonin të qeshurat e tyre, lodrat, përqafimet.
Gabim bëra që e lash mamin të vetme të gjallë por mami gjithmonë më ka kuptuar dhe ajo është ende e re dhe e fortë. Unë nuk u rezistova dot as plagëve, as vuajtjeve, as zbrazësisë që la pas familja ime e shkatërruar dhe pasi prita edhe pak ditë, u nisa shpejt drejt parajsës ku tashmë janë vëllai, motra dhe babi. Babi?
Më duket se babi ende nuk ka shkuar në parajsë, babi ka bërë një gabim të vogël dhe Zoti nuk e fal kaq shpejt.
Babi i jepte makinës si i çmendur atë natë të zezë shkurti duke na e vrarë të nesërmen ne fëmijëve të tij të mallkuar.
Jam Noemi, vajzë e vogël 10 vjeçare me brengë të madhe në shpirt. Jam rrugës për në parajsë te vëllai dhe motra ime. Rrugën e mora më këmbë se kam frikë të udhëtoj me makinë.
Unë po iki tani, ika, lamtumirë dhe mos harro ti thuash babit, mamit, motrës, vëllait të rritur dhe çdo xhaxhi tjetër shoferi të kenë kujdes kur ngasin makinat.
Ika, lamtumirë!
Dhe sa herë ngisni makinat si të çmendur na kujtoni ne fatkeqët që vdiqëm një natë të ftohtë dimri kur hëna dhe yjet u larguan nga qielli se nuk donin të shikonin sesi tre fëmijë, tre vocërrakë të pafajshëm jepnin shpirt mbi asfaltin e zi skuqur nga gjaku.
