Nga Mero Baze
Shkarkimi i Ilir Metës në Kuvendin e Shqipërisë me 104 vota, do të hyjë në histori jo si akt i kryer për herë të parë për një president të Shqipërisë, por si një akt për të cilin nuk u shqetësua askush. Një vendim i tillë kudo që të ndodhte, shkakton një tërmet politik brenda dhe jashtë vendit. Në Shqipëri lajmi u ndoq si një ngjarje e zakonshme, që e prisnin të gjithë.
Por ajo që në këto raste bën diferencën, është reagimi ndërkombëtar. Në këtë rast, ai nuk ekziston. Asnjë kancelari perëndimore apo lindore, asnjë zyrtar ndërkombëtar, asnjë institucion europian apo OJQ, nuk reagoi, për mirë apo për keq. Thuajse nuk kishte ndodhur asgjë.
Vetëm David Philips, një nga “think tank”-ët e njohur amerikanë, që merret me Shqipërinë dhe që ka qenë më afër opozitës së sotme, foli duke bërë thirrje që brezi i vjetër i politikanëve, në të cilin përfshihet dhe Ilir Meta, duhet të hapin rrugën.
Po përse të gjithë bien dakord në heshtje që Ilir Meta duhet të ikë?
Së pari, për sjelljet e tij publike dhe identifikimin me dhunën kundër shtetit. Ai është rasti i parë në historinë e një presidenti shqiptar, që ka frymëzuar dhe ka udhëhequr vetë akte dhune mbi policë të shtetit, ndërkohë që ka bërë thirrje për gjakderdhje në fushatë elektorale, falë të cilave patëm një të vrarë.
Dhe njerëzit nuk janë aq shumë të neveritur nga pasojat e këtyre thirrjeve, se sa nga arroganca me të cilën përpiqej të imponohej për dhunë, si një njeri i pafuqishëm.
Së dyti, ai u identifikua me një qëndrim vulgar anti-amerikan, në pozicionin e presidentit të Republikës, bazuar mbi teori konspiracioni dhe skenarë filmash që vizatojnë SHBA-në si xhandar të botës, që heq e vë presidentë duke i vrarë(në rastin konkret në Malin me Gropa).
Shqiptarët në shumicë kanë qeshur me ato skena, por pasi kanë qeshur, të gjithë kanë rënë dakord se ky njeri nuk është më për atë vend, duke e quajtur këtë minimumin e ndëshkimit që duhet të marrë për ato skena.
E treta, dhe shumë më e rëndësishme, është se më 25 prill partia e Ilir Metës, e identifikuar me të dhe sjelljet e tij, u dërmua duke rënë nga 19 deputetë, në katër deputetë, një shenjë e qartë që populli shqiptar kishte ndëshkuar përpara Parlamentit, Ilir Metën me votë.
Do të mjaftonin këto tre arsye të forta, që secili shqiptar ta shkarkonte Ilir Metën në mendjen e vet nga ajo detyrë. Është kjo arsye, që dje, ndërsa Kuvendi e shkarkoi me një shumicë dërrmuese votash, askush nuk doli ta mbronte. As në Shqipëri, as në Ballkan, as në botë. Është shenjë se të gjithë bien dakord me fatin që i diktoi Kuvendi i Shqipërisë.
Ilir Meta është presidenti më konsensual në botë, si president i shkarkuar. Me këtë gjë kanë rënë dakord të gjithë.
Shkarkimi i tij formal në Gjykatën Kushtetuese, është debat që nuk ka më lidhje me politikën dhe me verdiktin e shoqërisë ndaj tij. Ai është një vendim që tregon sa të lirë dhe sa peng janë tre anëtarët e Gjykatës që ka emëruar Ilir Meta, të gjykojnë si të pavarur prej tij.
Prej Gjykatës Kushtetuese shqiptarët nuk presin të vendoset për fatin e Ilir Metës, por për fatin e gjykatësve që mund të mos jenë të lirë ta gjykojnë drejt atë.
Por kjo nuk e ndihmon Ilir Metën, përkundrazi ja rëndon më shumë mëkatet, pasi do t’i numërohet pas disa muajsh si mëkat edhe “presioni mbi sistemin gjyqësor”, që ju numërua Sali Berishës në arsyetimin e futjes tek “Lista e Zezë” .
