Nga Skënder Minxhozi
E kujtoni ish-presidentin Bujar Nishani, teksa merrte me vete një vargan makinash të Gardës, trazonte redaksitë e mediave që nisën kamerat e gazetarët me vrap, e shkoi të protestonte për ndërtimin e parkut të ri të lojrave në majë të kodrës së Liqenit Artificial. Shumëkush e kujton se ai ambjent fëmijësh ka qenë një kauzë e madhe dhe e furishme opozitare (aq sa deputetët përplaseshin me kobure në brez më policinë) dhe kreu i shtetit nuk përtoi t’i bashkohet turmës, me zellin e një kryetari seksioni të PD-së së viteve ’90. Ajo ngjitje e mundimshme dhe krejtësisht folklorike e Bujar Nishanit në një kantier kolovajsesh për kalamaj, që sot mbledh mijëra fëmijë e prindër të të gjithë Tiranës, ishte metafora e një presidence militante që kishte zgjedhur të përplasej vend e pa vend me qeverinë e majtë të Edi Ramës.
Ilir Meta zgjodhi një trajektore tjetër nga ajo e paraardhësit të tij pasi hyri në Presidencë. Pak ligje të kthyera në Kuvend, profil i ulët kur vjen fjala për t’u përzier në sherre të nxehta politike, respektim formal i protokollit të kreut të shtetit. Vetëm se…dhe ka kurdoherë një “vetëm se”, po duket se edhe Ilir Meta ka zgjedhur të kopjojë Bujar Nishanin në disa momente tejet delikate të menaxhimit të punëve të Republikës tonë të varfër.
Mbajtja pezull e dekretimit të kreut të shërbimeve dhe tejkalimi i pashpjegueshëm i afateve kushtetuese për dekretimin e ministrit të brendshëm Sandër Lleshi, e ka ekspozuar presidentin në dritën aspak pozitive të njeriut të mesazheve të koduara, të goditjeve indirekte, të shahut politik me qeverinë dhe për hir të pazareve me Ramën.
Këto orë Metën po e akuzojnë se ka bllokuar SHISH dhe Ministrin e brendshëm për hir të poltronit të kryetarit të ardhshëm të Kontrollit të Lartë të Shtetit. Presidenti i republikës nuk ka bërë asgjë për t’i davaritur sadopak këto dyshime. Përgjigjet e tij kanë qenë në kufijtë e shpërfilljes dhe ironisë, ndërkohë që në të dyja rastet ai po tregon neglizhencë dhe refuzim për t’i qëndruar përgjegjësisë së postit të lartë që mban.
Një kryetar shteti që nuk dekreton zyrtarisht shefin e shërbimeve që nga nëntori i vitit të shkuar, apo që bllokon ministrin e brendshëm, jep sinjalet më të gabuara për këto dy institucione tejet të rëndësishme të shtetit, por edhe për partnerët që i monitorojnë nga afër. Edhe sa i kohë i duhet që të mendohet Ilir Metës për të formalizuar kreun e SHISH? Edhe sa kohë i duhet atij që të lexojë nenin 93 të Kushtetutës, i cili nuk e njeh refuzimin për firmë si një opsion. E pati provuar muaj më parë edhe Bujar Nishani rrëzimin e emrit të Fatmir Xhafajt, por u tremb më shumë sesa Meta sot, nga djegia e afatit kushtetues, pasi kuptoi që nuk mund të refuzonte propozimin e qeverisë për një anëtar të ri të kabinetit. Kushtetuta nuk e njeh konceptin e refuzimit të dekreteve ministrore!
Ilir Meta ndoshta po llogarit se do t’i bënte mirë një krizë kushtetuese me maxhorancën. Ndoshta kjo do të rriste, sipas kalkulimeve të tij politike, peshën e zyrës së presidentit, në një moment kur kreditet e opozitës zyrtare janë më të ulëta se kurrë dhe kur pushteti i Ramës po bëhet i pakontestueshëm në skenën politike shqiptare. Një intuitë krejt normale dhe e kuptueshme për një protagonist të vjetër të politikës. Vetëm se presidenti ka kapur kauzën e gabuar, për t’u faktorizuar duke shkelur ligjin themeltar të shtetit.
Duke mbajtur peng emrin e Sandër Lleshit, ai po ulet fiks në lisharësen e parkut të lojrave të Liqenit, ku pati protestuar dikur Bujar Nishani. T’i ikësh përballjes me detyrimet kushtetuese nuk është një sjellje që i ngjan Ilir Metës tradicional. Përvjedhja e këtyre orëve e presidentit i ngjan më tepër një politikani me stof të paqëndrueshëm, e jo një dinosauri politik si presidenti Meta. Ky mot i habitshëm, as dimër as verë, duket se po sjell me vete edhe sjellje të habitshme të atyre që kanë në dorë firmat dhe vulat e këtij vendi.
