Është në lirinë dhe të drejtat e opozitës të zgjedh një datë apo një ditë për të thënë që po jetojmë prapë në diktaturë, apo për të organizuar një protestë, etj.
Edhe këtë herë është zgjedhur data 20 shkurt, dita e rënies së monumentit të Enver Hoxhës, për të paralelizuar qeverisjen aktuale me figurën e ish-diktatorit, sipas stigmës së sajuar nga Berisha për kundërshtarët politikë si bij të etërve.
Logjike ose jo, PD është në të drejtën e saj ta trajtojë si të dojë, sipas këndvështrimit që ajo zgjedh, që është pjesë e strategjisë politike, për të cilën kjo parti mendon ende se vlerësohet nga elektorati.
Nuk do shumë mund për ta kuptuar këtë.
Problem është se në këtë pikë konsumi total që ka mbërritur Berisha, nuk befason më askënd me këto lojra, që janë pjesë e një manipulimi që vlente për 10-vjeçarin e parë të betejave politike në kushte pluralizmi.
Sot, gara është me ide, me projekte, me vizione.
Nuk po themi se e ka sjellë ndokush këtë kohë të re, ndokush me emër e mbiemër, por e ka sjellë inercia e gjërave, ndryshueshmëria e situtave dhe rrethanave, si dhe e mënyrës së të menduarit mbi politikën dhe realitetin.
Parë në këtë këndvështrim, Berisha (me gojën e Bashës ose të vetën) është krejtësisht jashtë tregut, pa çmim.
Ndërsa përsa i përket ditës së rrëzimit të monumentit, 20 shkurtit të vitit 1991, Berisha nuk ka asnjë lidhje me atë ngjarje.
Ai vetëm është parë brenda një automjeti Fiat duke kaluar në hapësirën mes turmës së irrituar e kordonit policor në mbrojtje të monumentit, gjest për të cilin nuk ka dhënë ndonjëherë sqarim. Nuk ka qenë as në ballë të turmës as ka bërë thirrje për rrëzimin e monumentit.
Madje zyrtarisht, nga PD-ja është dënuar akti i rrëzimit të monumentit dhe kjo mund të vërtetohet lehtësisht nga arkivat e kohës./dita
