Ben Andoni
Nëse do ndërtohej një përfytyrim sociologjik mbi atë që po ndodh te LSI-ja, atëherë lehtësisht do nxirrej konkluzioni se kjo forcë politike është në bjerrje të pakthim. Ajo, vite më parë, arriti apogjeun e saj me veprimtarinë e zgjuar të Ilir Metës dhe përpjekjen e madhe në terren të bashkëshortes së tij Monika Kryemadhit, por edhe militantizmin e Petrit Vasilit dhe Luan Ramës, por tashmë kjo parti është në një rënie të frikshme.
Nuk është se treguesi i vetëm janë zbrazja e organizatave dhe largimi i disa anëtarëve të këshillave bashkiake. Problemi është se pragmatizmi i skajshëm i organizatorëve të saj, që lidhej më së shumti me interesin material, në vend të frymës ideologjike duket se nuk ka përcjellë asnjë vlerë në bazë.
LSI-ja u dënua moralisht nga braktisja që i bëri PD-së, pikërisht në momentin më të vështirë të saj pas flirtit Meta-Rama, ashtu si braktisi para saj partinë simotër PS-në, për interesin e saj të çastit duke flirtuar me ideologjinë ose më thjesht duke e rrënuar atë në kurriz të interesit.
Goditjen e madhe publike e mori pak ditë më parë me reagimin agresiv të militantëve të PD-së në Kuvend, që e llogarisin këtë parti si mish të huaj dhe si shumë problematike, kur të jetë puna për ndarjen e pushteteve. Për hir të së vërtetës, ataku më i fortë ndaj kësaj partie erdhi shumë kohë më parë kur Ilir Meta, kryetari i saj, vendosi të kapte dhe cakun e fundit të karrierës politike, postin e presidentit të vendit.
Rënia e kësaj partie në fakt është pasqyrim i rënies politike të vazhdueshme të ish-kryetarit të saj, që megjithëse po mban një presidencë të qetë nuk arrin të bëhet dhe të ndihet realisht si përfaqësues unik i shqiptarëve. Mbase nëse do të sakrifikonte dhe disa vite dhe t’i jepte një drejtim real partisë, atëherë do të shihnim sesa ky formacion do mbijetonte në kushtet e reja, por edhe si do të kontribuonte realisht.
Shenjat s’ishin aspak të mirë. Nga qeverisja e kaluar me PS-në dhe para saj me PD-në, ministrat e saj ishin më të privilegjuarit, pasi nuk kritikoheshin edhe pse ishin më pak punëtorët. E bash njerëzit që bëjnë më zhurmë…
Ky është momenti, kur LSI-ja në rolin e patericës tashmë nuk i duhet më askujt. PS dhe PD përkundrejt opozitarizmit kinse të skajshëm kanë kanalet e bashkëpunimit dhe nuk është çudi në një të ardhme edhe të bashkëqeverisin, por LSI-ja është në një pozicion, që s’do t’ia kishte zili askush.
Së pari, prej mungesës së kredos së vërtetë ideologjike të saj, alternativave reale brenda ngjyresës së saj politike dhe së fundmi por që mund të ishte më e parë, militantizmit të vërtetë të anëtarëve të saj. LSI-ja ka qenë makinë prodhimi të vendeve të punës për militantët dhe jo pasqyrë vlerash. Anipse këto të fundit mateshin me atë që fitonte më shumë.
Derisa erdhi fundi, kur zhgënjimin më të madh e pësoi me PS-në, që e ndihu për në pushtet dhe që kjo e fundit ia ktheu me reprezaljet shpesh edhe pa logjikë kundër anëtarëve dhe simpatizantëve të saj. Do jetë e vështirë për partinë familjare të mbajë të njëjtin ritëm në të ardhmen, nëse nuk kupton se shkundjen duhet ta fillojë nga vetja. LSI-së nuk i duhen më numrat e fryrë dhe hosanatë ndaj Kryemadhit sesa realisht njerëz që janë gati të sakrifikojnë për të dhe të besojnë në ndryshim.
Të dy partitë kryesore e kanë këtë fashë njerëzish, ndaj sido që ajo rrudhet ose ka prurje, kanë rezultate që i masin realisht. Ndërsa LSI-ja e shndërruar në patericë pa vlerë, tashmë ka mbetur pas portës së politikës shqiptare, si një relike që askush nuk do ta kujtojë, sepse sjell vetëm kujtime të këqija. Të paktën, ky është një lloj përfytyrimi sociologjik për të.
