Ato nuk patën shkëlqimin e Matilda Makoçit apo Eva Alikajt. Luajtën pak role, herë të vogla e herë të mëdha. Po që mjaftuan për të mos i fshirë nga kujtesa, sepse mbi të gjitha ishin vajza të bukura, nga më të bukurat e kinemasë shqiptare të asaj kohe. Patën jetë të shkurtër në Kinostudio, por shumë të gjatë pë rolet e mbi të gjitha sepse me aq pak veshje e aq pak grim, bukuria u dallohej. Sot janë zhdukur nga ekrani. Por ne nuk i kemi harruar…
Shpresa Bërdëllima
Sikur të ishte shfaqur si aktore këtej nga vitet 2000 e ca, do t’i kishim kërkuar numrin e kirurgut të saj plastik. Vështirë të besosh se ajo hundë aq perfekte, ato buzë e mollëza janë krejt natyrale e për më tepër janë mbledhur të gjitha në një vend, në fytyrën e bukur të Shpresa Bërdëllimës, për origjinalitetin e të cilës nuk kemi pse të dyshojmë. Në atë kohë e vetmja ‘ndërhyrje’ e lejuar ishte vetëm heqja e vvetullave (edhe këto pasi martoheshe. Por për aktoret edhe kishte përjashtime).
Një nga aktortet më të bukura të viteve ’80, edhe pse jo me popullaritetin virtual që kanë koleget e saj të ditëve të sotshme, ka qenë nga më të pëlqyerat. Fytyra tipike për t’u ngujuar pas mureve të gurta të Tiranës fanatike tek filmi “Përtej mureve të gurta” e po aq bjondja tipike për të luajtur rolin e të dashurës kinge në filmin “Flutura në kabinën time” apo “Kur hapen dyert e jetës”.
Shpresa u zhduk bashkë me shumë të tjerë, në vitet 90 kur në Shqipëri u paralizua sidomos kinemaja. Sot jeton në Belgjikë me familjen e saj dhe nuk i është kthyer më kurrë ekranit.
Sesilia Plasari
Vetëm një rol luajti Sesilia Plasari, po sa për dhjetë ama. Alma, te filmi “Edhe kështu edhe ashtu” i dha shkëlqim sa për një karrierë të gjatë filmash, që nëse do kishin qenë me tema tipike socialiste nuk do ta arrinin dot kurrë suskesin e një ndër komedive më të bukura shqiptare. Por Sesilia u shfaq fatmirësisht në fund të viteve ’80, kur censura sikur po zbutej, e fatkeqësisht në kohën kur prodhimet e Kinostudios po jepnin shpirt. Bjonde, me flokë të shkurtra, me buzë të plota e sy të ëmbël, dhe e kolme e jo thatuqe, fiks siç pëlqeheshin vajzat e saj kohe.
Si partnerja e Frederik Ndocit, Andit, i dashuri që nuk ia donte i ati, Apostoli, luajtur nga Mirush Kabashi, Sesilija Plasari na la shijen e mirë të aktores që u shfaq si fytyrë e re në një film me dashuri, pa parti e pa komunsita. Alma e pati jetën e gjatë, sepse është një nga filmat që pëlqehet edhe sot e kësaj dite, kurse Sesilia si aktore, shume të shkurtër. Me të vetmin rol kur sapo kishte filluar punë si pedagoge në Akademinë e Arteve, edhe ajo zgjodhi të braktistë Shqipërinë e të zgjidhte Parsin, ku u shkollua nga fillimi, punoi si aktore, si regjisore, pa lënë edhe përkthimin.
Por rikthehet herë pas here në skenat shqiptare, veçse pas kuintave, si regjisore e si një nga fytyrat e pandryshuara: sërish me ato flokë të shkurtër e bjondë, buzët e plota e fytyrën e ëmbël.
Ema Ndoja
Edhe pse ajo luajti pak role, ndër të cilët veshja dhe grimi ishin brenda kornizave të rrepta të asaj kohe, Ema Ndoja nuk kishte asgjë të përbashkët me koleget e saj të fundviteve ‘80. Kishte edhe të tjera të bukura, por Ema ishte seksi. Ndër të paktat, në mos e vetmja, që kishte imazhin e gruas ndjellëse, jo thjesht të bukur.
E kujtoni me rolin e vajzës së ndrojtur në filmin “Në prag të jetës”? Ekspozoi trupin me rroba banje dhe dha shenja të qarta se ajo e kishte ndarë mendjen të ishte aktore dhe jo vajzë e mirë. Vetëm se nuk e pati të gjatë. U zhduk nga ekrani pas viteve ’90, si gjithë të tjerat.
Jeton prej vitesh në Gjermani dhe kthimin e parë në Shqipëri e në skenën shqiptare e pati pas 25 vitesh, me dy mikeshat e saj Merita Tërshana e Vikena Kamenica, po aq e bukur po aq sharmante.
Rezana Çeliku
Mbase jo të gjithë e njohin dhe ia dinë emrin, ama rolet te “Zonja nga Qyteti” apo “Një djalë dhe një vajzë” i mbajnë mend mirë. Rezana Çeliku ishte vajza më e madhe në moshë që dashuronte Artani në “Një djalë dhe një vajzë”, mësuesja simpatike me të cilën u dashurua trjaneri, tek filmi “Shokë të një skuadre” apo prezantuesja e disafestiveleve në RTSH. Pas një mungese shumë të gjatë, ajo u rithye për të rrëfyer tek Rudina për herë të parë ditët kur luante nëpër filma, pastaj kur lajmëronte në televizion programacionin e mbrëmjes.
Dhe pikërisht në këtë periudhë kishte një histori, e cila sot mund të duket për të qeshur, por në atë kohë i kishte ndryshuar rrjedhën e jetës. “Unë bëja flokët me bigutina dhe siç duket në mbrëmje e kisha lënë në prizë. Mbase dhe jo, por unë shquhem për njeri që harroj. Policët që kontrollonin në mbrëmje nuk e kishin vënë re dhe gjatë gjithë natës ajo pajisje ku ngrohej ujë për të bërë bigutinat kishte qenë në punë.
Përballë me televizionin ishte Ambasada Kineze dhe të nesërmen u bë e madhe. Me sikur të kishte rënë zjarr, sikur të ishte djegur televizioni e sikur ta kishin marrë për keq ata të ambasadës e të prisheshin marrëdhëniet më larguan nga puna”, tha për herë të parë Rezana, që pati role të vogla por ishte një nga aktoret më të bukura të asaj kohe, që sot i është larguar përfundimisht ekranit dhe punon në Bashkinë e Tiranës.
