Kush është Meropi Xhoja?
Jam vajza e vetme e bashkëshortëve Nikolla dhe Katerina Zagorilla nga Durrësi. Babai më la 6 muajshe, por jam rritur nën kujdesin e nënës dhe vëllezërve, veçanërisht të Sotiraqit, që ishte ndër fotografët më të dëgjuar. Ai më futi edhe në rrugën e artit.
Në skenë të ngjiti Nikolini, apo kjo kishte ndodhur më parë se të njohje artistin e famshëm?
Kam dalë shumë vite më parë se të njihesha me Nikolinin. Kam interpretuar me tim vëlla, që shpesh shërbente edhe si sufler. Rolin e parë e kam luajtur kur isha 18 vjeç, interpretova rolin e nënës, si amatore, kuptohet dhe më pas nuk i u ndava skenës. Regjizori Ismail Cela,nuk më ka lënë edhe në një shfaqje të vetme pa rol.Vlerësonte talentin tim, por, duhet thënë se kishte nevojë edhe për vajza në skenë që ishin me gishta.
E sillni ndërmend çastin se si jeni njohur me Nikolinin. Ka zëra se i keni propozuar ju, është e vërtetë?
Ne ishim fqinjë dhe historia e dashurisë sonë lidhet me një letër. Në vitin 1944, Nikolini ndodhej në brigadën e tretë S në ndihmë të Kosovës. Në një letër që i shkruante nënës së tij, Parashqevisë, ajo nuk dinte të lexonte dhe më kërkonte ndihmë mua. Kur unë i shkruaja përgjigjen e saj, shtoja nga vehtja një frazë: “Të përshëndes nga larg. Meropi”. Kur ai u kthye nga lufta, pas disa ditësh, më ndaloi në rrugë, kur unë po shkoja në teatër. Ku po shkon? – më pyeti. Mund të vij edhe unë me ty. -Po nuk pate punë,eja- i a ktheva, si me inat.
Me siguri bëje sikur nuk doje…
Për hir te së vërtetës dua të them se bëja sikur…. Ai ishte djalë simpatik dhe shumë i sjellshëm. Më kërkoi që të luante një rol me mua, pasi edhe ai kishte luajtur në teatrin partizan. Vërtet, erdhi me mua dhe u ngjit në skenë. Kur mbaruam punë, u kthyem përsëri bashkë. Në një çast më ndaloi dhe më tha: Meropi, mua më ka zënë qymyri i Prefekturës.
Çdonte të thoshte me këtë?
Unë punoja daktilografiste në Prefekturë. Çfarë thua, ore-e pyeta, nuk të kuptoj. E kupton shumë mirë ti. S’paska më keq se kur të zëkërka qymyri. Nuk e kuptoja nëse bënte humor, pse e njihnin si të tillë, apo vërtetë kish rënë në dashuri me mua.
Unë heshta, por nuk mbahej ai se. Më zuri nga mënga dhe mu drejtua sy në sy. Moj, e kupton apo jo, ma ka bërë zemra dëng për ty, çfarë thua? Mua ma kish bërë dëng për vehte, por nuk desha ta jap vehten që ditën që më propozoi. I thashë se do të mendohesha, por do të konsultohesha edhe në shtëpi dhe do t’i përgjigjesha. Pas 6 muajsh njohje, u fejuam dhe u martuam dhe kaluam një jetë, si asnjë çift tjetër. Bashkëshortë idealë, prindër të shkëlqyer dhe partnerë të mrekullueshëm në skenë.
Kur jeni ndjerë e trishtuar?
Sëmundja dhe ikja para kohe e Nikolinit, më krijoi dhimbje të madhe. Qëndroi 1 vit i sëmurë rëndë, por kishte shpresë se do të shpëtonte. Nuk e dha vehten asnjëherë. Unë nuk iu ndava për asnjë çast, por nuk mundëm të ndalim vdekjen. Më krijoi një boshllëk të madh në shpirt. Dhimbja do të dyfishohej, kur më vdiq djali, Ugo, në moshën 50 vjeç. Kishte vuajtur në burg, u dënua për agjitacion e propogandë dhe bëri një jetë të vështirë. Tani jetoj me vajzën, Aksinjën që më merr me vehte dhe e ndjek në të gjitha shtet e botës ku jep koncert me pjano dhe lumturohem që ka arritur majat, që trashëgoi vlerat artistike të prindërve të saj artistë.
Ka ndonjë peng Meropi Xhoja?
Jo vetëm peng, por edhe dhimbje që nuk kam shtëpinë time në Durrës, ku të kaloja pleqërinë mes njerëzve të mi, miqve dhe durrsakëve që na kanë duartrokitur për gjysëm shekulli. Ndjej dhimbje që na trajtuan keq kryetarët e bashkisë për gjatë 15 vjetëve, ndjej dhimbje se nuk dimë se ku ndodhen orenditë e shtëpisë dhe për më tepër arkivi i familjes, që janë themelet e teatrit dhe estradës së Durrësit.
