Vendi i Shqiponjave, është kthyer në vendin e ujkonjave. Në tregun e trazuar mediatik që japin mend janë një tufë politikanësh opozitarë simpatik, që te skuadra e PD-së, mbajnë emrat nokër, palokër, e plot mediokër, grup shokësh që janë futur në politikë me filozofinë: “ha, merr dhe ik”. Si motra e tyre LSI-ja, psall çdo ditë vasiliqia, Mona e të tjera kufoma, që kur i dëgjon se çfarë fjalësh nxjerrin nga goja thua: “O zot shpëtona”. Janë bashkuar në kor ca mistrecër, kalecër, pianecër, e gjuhë specër, që politika e tyre ka rrjedhur te sharjet, kërcënimet, dhunimet, e aty kanë ngecur.
Opozita ka gjashtë muaj që ka dalë nga shtrati i demokracisë dhe ka ndjekur rrugën e marrëzisë. Mbasi dogjën mandatet, braktisën parlamentin dhe dolën kaçak rrugëve, i mbushën mendjen vetes se do djegin dhe Shqipërinë. Liderët pa stofin e liderit, i besuan vetes se çdo marrëzi, është një risi, që të fitosh pushtetin dhe të vish në qeveri. Në skenarin ogurzi të opozitës të hartuar me mjeshtëri nga arkitekti Sali, për të ardhur në qeveri ishin hedhur tri versione të shkallëzuara në kohë dhe hapësirë. Së pari, u luajt me bojkotin e parlamentit duke përqafuar opozitarizmin e rrugës duke shëtitur si turist nga një rreth në tjetrin, duke mobilizuar kamikaz të Partisë Demokratike dhe LSI-së, falë euforisë dhe ky variant u tret, s’pati bereqet. Logua e protestës ishte “ Rama Ik”. Së dyti, u intensifikuan protestat duke përdorur dhunën si mjet kërcënimi për të fituar pushtetin, duke besuar se kjo taktikë do realizonte strategjinë e kullës së SHQUP-it.
Muajt kalonin rrugëve mes retorikave boshe të liderëve opozitar duke sulmuar, shkatërruar dhe dëmtuar institucionet shtetërore si Kryeministrinë dhe Parlamentin, si kur këto të ishin pronë e Ramës dhe jo e popullit dhe kjo veprimtari agresive solli paqetësinë publike dhe shkatërrime të pronës, por nuk e justifikoi misionin: “Rama Ik”. Atëherë mëndja diabolike e regjisorit të shkatërrimit të Shqipërisë, falë fantazisë së tij të sëmur, arriti të prodhojë një veprim antidemokratik, ekstrem, që përbënte rrezik për funksionimin e demokracisë siç ndodhi me djegien e mandateve, një akt ky i paprecedent në një demokraci funksionale. Këtu humbi më roli i nocionit pozitë opozitë duke u rreshtuar në dy fronte kundërshtare, nga njëra anë një ushtri pushtuese me militar militantë të mirëinstruktuar dhe të paguar për vepra terroriste ndaj shtetit dhe në anën tjetër një qeveri legjitime që kërcënohet orë e çast për të dorëzuar pushtetin nën presionin e dhunës. Në këto kushte të një situate anormale antidemokratike dhe antikombëtare, mazhoranca dhe vetë Kryeministri Rama, ofroi disa opsione dhe modele për tu ulur në tavolinë, për të diskutuar pa kushte, për të zgjidhur krizën politike. Por këto opsione s’u pranuan se binin ndesh me strategjinë e fitores që ishte kalkuluar nga opozita dhe lideri i saj karizmatik Berisha. Situata u agravua aq shumë sa që Shqipëria po shkonte drejt një lufte civile. Skenari ishte i ngjashëm me atë të 1997, por në një spirale më të lartë. Kjo tragjedi që u gatua edhe u ushqye me ndihmën sllavo-ortodokse, dështoi me ndërhyrjen e faktorit ndërkombëtar, veçanërisht të SHBA, BE, ODIHR dhe gjithë shteteve perëndimore, madje dhe të partive homologe popullore të familjes së djathtë europiane.
Media e shkruar dhe ajo vizive, përfshirë këtu dhe të ashtuquajturit analistë oportunist, kanë luajtur përgjithësisht, me disa përjashtime një rol negativ destruktiv në dëm të demokracisë. Si asnjëherë tjetër faktori ndërkombëtar ka qenë unik dhe tepër kritik ndaj sjelljes antidemokratike të opozitës. Ata, ua bënë të qartë pasojat dhe konsekuencat që do kishin liderët e opozitës për aksionet që ndërmerrnin për të penguar zgjedhjet në datën 30 Qershor. Në këtë front antidemokratik për fat të keq u radhit dhe Presidenti i Republikës si nostalgjik i regjisorit Berisha. Kjo e komplikoi më shumë situatën, por nuk e sundoi përfundimisht. Opozita e ndodhur para një situate të paparashikuar, të vetëdështuar, dolën nëpërmjet spikerit Basha para medias televizive dhe si pula të lagura, të rëna squk, artikuluan para elektoratit të tyre se duhet hequr dorë nga dhuna, kur erdhi e Shtuna, pasi ishin përballur me alternativat e qarta të ndërkombëtarëve që do t’i shpallnin nongrata nga SHBA-ja dhe BE-ja. Opozita pasi se fitoi dot betejën me shqiptarët, e filloi luftën me ndërkombëtarët, duke i akuzuar ata për qëndrime oportuniste me mazhorancën. Një ironi injorantësh. I pamë lulërit të lënduar që dështuan, kryemadhët të heshtur si kryevegjël. Të gjithë opozitarët, qyqarët, gjynahqarët dhe të marrët e politikës së dhunës, ishin kokulurit e të Shtunës. Trekëndëshi President-PD-LSI, të Shtunën ishin në zi. Agresiviteti dhe akuzat ndaj SHBA -së, të kujtojnë kohën e monizmit të “Xhandarit ndërkombëtar”, që i etiketonin liderët e kohës, si po vepron dhe blloku opozitar sot. Presidenti i Republikës Ilir Meta, doli para shqiptarëve tepër i irrituar dhe alarmuar, në një gjendje psikike të rënduar duke bërë krahasime për heroizmat e Tij me Avni Rystemin, Vojo Kushin e Mic Sokolin, që tregon se ka humbur ekuilibrin mendor. Veprimet e opozitës për të ndaluar votimet duke ju vënë drynë qendrave të votimit, institucioneve shtetërore, apo djegia e tyre dhe futja për ti pushtuar me armë ishte një dukuri dokinshoteske.
Por nuk mbaron me kaq. Odiseja e aventurave adoleshente u shfaq pas zgjedhjeve ku kryetarët e bashkive të së djathtës të frymëzuar dhe inspiruar nga lideri i tyre akrobat, Basha, demonstruan para ekraneve televizive duke deklaruar se nuk i dorëzojnë zyrat e pushtetit si t’i kenë pronë private, një sjellje kjo mesjetare, primitive. Dihet që këto zgjedhje për faj të opozitës ishin pothuaj se monokolor, pasi qenë projektuar për të dështuar dhe si të tilla nuk të ngjallin emocione optimiste. Por, këto zgjedhje ishin një leksion për demokracinë dhe një fitore për Shqipërinë, duke konfirmuar se asnjë forcë politike nuk ka tagrin të bëjë ligjin sipas interesave të saj për pushtet. Partia Socialiste i mati forcat me një kundërshtar realpolitik, jo të barabartë. Për analogji, po të bëjmë një krahasim me sportin, këto zgjedhje ngjajnë me dy skuadra që ndeshen në fushë në kushte të pabarabarta, një skuadër e superligës me skuadra të kategorisë së dytë dhe të tretë, ku dihet rezultati i ndeshjes. Por, kjo situatë është jo për faj të vet, por se ka përballë lider të metë. Kanë gjashtë muaj që opozita me dy liderët e saj “karizmatik”, simpatik, komik dhe diabolik, që kanë emrin lulash dhe monik, që e vunë demokracinë në rrezik.
Premtimet pafund ndaj elektoratit të tyre kanë qenë se do ta përzënë Ramën nga pushteti, nuk do të ketë zgjedhje në Qershor, se do t’i pengojnë me çdo mjet dhune, me bomba molotov, gur e shkopinj, thyerje e shkatërrime dhe përfundimisht korrën dështime. Qiriri i gënjeshtrave u fik shpejt. Premtimet pa rezultat, e zhgënjyen elektoratin e shëndoshë. Mesa duket ata kanë besuar te thënia e Grasianit se: “ Premtimet janë kurthe ku bien budallenjtë”. Po sa do jetë ushtria e militantëve që do bëhet theror për karrigen e mendjeve të sëmura të liderëve të opozitës?! Basha ka dështuar dhe është i çorientuar, përpëlitet në bregun e humbjes, si peshku pa ujë. Barka e shpëtimit ndodhet në duart e Ramës, që ta fusë përsëri në lojën politike. Ai, është në udhëkryq dhe pret se çfarë diagnoze do i përcaktojë “doktori”, çfarë ilaçi do i ofrojë, që ta shërojë dhe nga sëmundja e dështimit ta shpëtojë.
Është koha të thërrasim: o milet, ngrije kokën përpjetë dhe rrini të qetë, kur të bien rrufetë, nga liderët mëndje lehtë, çifti duetë, Luli e Mona, me paterica, që në emër të popullit bëjnë sakrifica dhe i shesin dardhat për gorrica. Liderët tanë karnaval, revansh të madh kanë marrë, çdo ditë në foltore duke psall, të mjerët ne kush na bën moral, është skandal. Të thërrasim me ofshamë pa pushim o i mjeri vendi im. “ Mjerë ky vend se kush të jep mend”. /Prof. Dr. Ago Nezha
