Lajmi se Ilir Meta nuk do të pranojë mandatin e Blushit e preku shumë Mulin. E mendoi veten një moment, sikur larg qoftë Doktori të ishte në burg dhe ai deputet, dhe Doktori të mos pranonte mandatin e tij. Ai mund të vriste veten.
— Nuk e kuptoj, — i tha Lelos, — si e mban vendi atë Blushin. Unë do isha çmendur që ta shikoja Doktorin në burg dhe veten në Kuvend.
— Merre më qetë, — tha Lelo, — se mund të të vërë Zoti dhe në këtë provë dhe mund të mos ja dalësh. Nuk është kollaj të çmenden tipa si ty.
Unë mendoj se Meta donte të na e hidhte ne, për të na marrë 3 deputetë, por Zoti ja mbajti dorën dhe e la me 8 mijë vota.
— Atë e di, — tha Muli, — por po mendoj se si do ndihesha unë, të isha në vend të Blushit.
— Dhe ai një Zot e di si duron, — tha Lelo, — por ja që Zoti të vë në provë. Unë mendoj se Meta do të krijojë një model të ndryshëm nga ne të PD-së. Ndërsa ne jemi të gjithë gati të vdesim për Doktorin, ai do të krijojë idenë që është gati të vdesë për anëtarët e partisë. Pra, do të bëjë një lloj kontrasti.
Dhe mendoj se e bën që të na vërë ne në pozitë të vështirë si parti, që t’i themi dhe ne Doktorit: “Po ti pse nuk sakrifikon për ne?”
— Po ai po sakrifikon, — tha Muli. — A ka sakrificë më të madhe se sa të mos japë dorëheqjen në këtë moshë, por të vazhdojë të na udhëheqë, o njeri? Po ai është rast i rrallë në botë. Sakrifica e tij për të qëndruar në krye të partisë në këtë moshë është rekord historik. Dhe me gjithë këto humbje e plagë në kurriz nga humbjet. Ka që më 2009 që vetëm humbet dhe prapë është i vendosur. A ka sakrificë më të madhe se kjo, o njeri? — pyeti Muli.
— E vërtetë, — tha Lelo. — Nuk kam parë një rast të dytë si ky. Ndoshta duhet t’i mbushim mendjen të mos sakrifikojë më, se një jetë ka njeriu. Të gëzojë dhe ai dy ditë të bardha.
