Muli sot e kishte për herë të parë që shkonte në Napoli. Nuk kishte pasur rast më parë.
Fjalimi i Doktorit e mbushi me shpresë, sidomos premtimi i tij se, po u kthyen në atdhe, nuk do të paguajnë pesë vjet taksa.
Kur e tha Doktori, ra heshtje në sallë.
Muli u çudit shumë dhe po duartrokiste vetëm ai.
Pasi mbaroi, e pyeti Lelon pse nuk pati duartrokitje kur bëri Doktori premtimin.
– Po ç’të të them, – tha Lelo. – Pyeta njërin që e kisha aty afër. I thashë: “Si të u duk ky premtimi?”
– Po dhe ky Doktori, – më tha, – këtu e gjeti ta bëjë këtë premtimin pa taksa? Në Napoli nuk paguan njeri taksa. Si mund ta lërë njeriu Napolin pa taksa dhe të besojë që Doktori do t’i heqë? Pse të rrezikoj, kur mund të mos paguaj këtu ku jam?
– Ke të drejtë, – tha Muli. – Duhet ta kishim menduar këtë. Duhet të themi se do ta bëjmë Shqipërinë si Napoli!
– Thuaje, – i tha Lelo. – Dhe ata do thonë: “Bëjeni njëherë si Napoli, pastaj vijmë ne.”
– Infrastrukturën e kemi gati, – tha Muli. – Mafi kemi, port kemi, kineze kemi… pse mos ta bëjmë?
