Këngëtarja e njohur, Myfarete Laze, në një intervistë të gjatë për gazetën Panorama, rrëfen kalvarin e saj si këngëtare në komunizëm, për shkak të biografisë së keqe.
Ajo thotë se gjyshi i saj, Mile Xhafo Laze ishte pushkatuar pas marrjes së pushtetit.
Për këtë arsye, ishte e vështirë për të hyrë në shkollën e muzikës “Prenk Jakova”.
“Ne si familje u zhvendosëm në Shkodër, nga Saranda. Ishte fat se falë qytetarisë e shpirtit artdashës të banorëve të këtij qyteti, ndërhyrjes së Bilal Parrucës, kryetar i Komitetit Ekzekutiv të Shkodrës, që hyri garant për familjen time, arrita të futem në shkollën “Prenk Jakova”. Kjo asht’ qytetaria shkodrane dhe shpirti i tyre për jabanxhinjtë”.
Falë ndihmës edhe të Osman Mulës, ajo arriti të depërtojë edhe në festival, ku do këndonte “Nën kurorën e ullirit” me Lindita Theodhorin.
Festivali zhvillohej tre net dhe ajo i kaloi dy netët e para pa problem, derisa ndodhi ajo që priste.
“Ne futeshim në sallën e festivalit dy orë para, se bënim grimin, rregulloheshim. Kur sapo do hyja në derën e pasme të sallës, roja më thtoë se do të kalosh tek kjo dhoma tjetër dhe do të takosh Marash Hajatin, drejtorin e Televizionit. Shtanga! “E dija, ndodhi,” thashë me vete.
Kur shkova aty, drejtor Marashi, një burrë fisnik dhe autoritar, pasi më përshëndet me përzemërsi, më thotë se na pret Ramiz Alia në KQPPSH. Por mos u shqetëso. Ramizi më parë kishte marrë në telefon Çesk Zadenë dhe e kishte pyetur se si kisha mundur të hyjë në festival.
Nisemi direkt me makinën e tij për në KQ. Te dera, roja menjëherë i tha Marashit: Shkoni se shoku Ramiz ju pret. U ngjitëm me vrap.
Në fillim Marashi. Ai ndenji brenda pesë minuta dhe pastaj doli.
M’u afrua dhe më tha për çdo gjë, thuaj nuk di gjë.
U preva e tëra. Fillova të dridhesha. Nuk e di se si u futa brenda.
Isha gati të më binte të fikët. Sapo futem në zyrë, Ramizi më foli plot mirësjellje. As e mendoja kurrë në jetë se do të shkelja në atë zyrë. Pasi më pyeti se si i kisha nga shtëpia, më thotë: Si munde të hysh në festival.
Po ja, shkova u paraqita në konkurrim, pasi vij nga Shkodra me një biografi të pasur me çmime dhe përfaqësime.
Lotët më rrinin vetiu.
Mirë, mos qaj. Ke një zë shumë të bukur dhe ke kënduar shumë mirë, më tha. Por ja, nga Konispoli dhe Saranda na kanë ardhur shumë letra për biografinë tënde, dhe më tregoi në dysheme një pirg me letra.
Nuk dija ç’të flisja.
Rrija si e hutuar. Ai e kuptoi gjendjen time dhe më thotë: Do të shkosh të këndosh. Këndo bukur.
Sa nuk fluturova nga gëzimi. Nisu shpejt, më tha.
Pas 20 minutash duhej të isha në skenë. Sa dola në korridor, Marashi më mori për krahu dhe vrapuam si atletë.
Nuk e di se si hyra në sallë, si u vesha dhe çfarë vesha. Por çdo gjë u bë fluturimthi. Dikujt i mora këpucët, dikunt tjetër karficën apo ku di unë.
Një minutë përpara se të përmendej emri im, isha gati ashtu e gjysmuar.
Këndova me tërë forcën e shpirtit. Kur mbarova, duartrokitjet nuk kishin të mbaruar. Qava nga gëzimi. Kisha realizuar ëndrrën më të madhe në jetë”./panorama/
