Nga Fatjon Gjinaj
U raportua si një aksident por pa asnjë të dhënë. “Mjeti i tonazhit të rëndë përplas çiklistin e ri”. Asnjë njoftim zyrtar nga Policia, ai mbylli sytë disa orë më pas dëgjova e në emër të të vërtetës marr përsipër rriskun të them me zë të lartë se jam dështak në punën që bëj por përtej kësaj dy fjalë do t’i them për tronditjen që më ka dhënë ky lajm, e dyfish më të madhe e vërteta që mbahet peng për hir të pushtetit të parasë.
Drejt e në temë! Kur Policia dhe autoriteti shtetëror fsheh një ngjarje, media është aty për të zhbiriluar dhe transmetuar, por kur media s’bën gërr-vërr prej publicitetit, ka dy rrugë që duhet të ndiqen, e para ta bojkotoni (dhe besoj se duhet ta bëni për aq kohë sa nuk besoj të ndodh e dyta që do të them), dhe e dyta t’a shkundi e çlironi nga zinxhiri i varësisë dhe kapjes në emër të publicitetit që dreqi ia hëngërt shpirtin.
Reldin na e njohu prof. Kristo, një aset që vetëm duket sikur flet por, për shumë pak kënd ai është dikush që di ç’flet e për këtë mbase e dua shumë se nuk del nga vetja për t’u bërë i mirë me të gjithë.
Në këtë kohë pandemie kur bota as vetë se di se sa vdekje i kanë ndodhur prej saj, vdekja më e rëndë në këtë botë cinike është për mua vrasja e Reldit. Vrasja që fshihet është vdekja më e përbindshme në botë e autorët e saj kanibal më duken, ç’njerëzor, kafshë, derra, zgjebe, pandemi…
Të them se nuk e di kush e vrau Reldin do gënjeja e të akuzoja nuk kam prova, por le të dëgjojë kush ka veshë e shikojë kush ka sy, se gjaku i tij tek Uzina Dinamo është njolla në rrobën e trupit të tët bije e tët biri, vëllai a motre, nipi a mbese e trashëgimtarë të tyre. Nuk pres që drejtuesi i mjetit të tregojë që ka shtyllë kurrizore për të thënë se “qe besa, unë e bëra orti”, as që dikush të vendos drejtësi për Reldin, por ndërgjegjja s’më lë të qetë pa bërë diçka e në emër të kësaj diçkaje jam i pari që do ju prija në thyerjen e “karantinës” mediokre jo të kontekstit të fjalës në vetvete, por të urdhëruesve të saj për të mbushur sheshet në emër të drejtësisë që kërkonte Reldi. Për të mbushur sheshet jo me fjalë por me sbpirtra e trupa të revoltuar e të gjallë.
Të nderuar e të ç’nderuar miq se e di që ka edhe prej tyre/jush që po më lexojnë. Pakti me të keqen është degjenerimi më makabër që i bëjmë nderit të familjeve tona, prindërve tanë, gjyshërve e stërgjyshërve që na lidhin me historinë e martirët e saj, po nëse e keni ndarë mendjen ta nënshkruani, dreqi ua hëngërt shpirtin, e ndjesë Zotit tim të mirë që nëm në këtë periudhë bekimesh, por atij që ju hëngërt shpirtin do t’i takonit e kush jam unë t’ju ndaj prej fatit tuaj.
Kërkoni për emrin e Reldin në Google, aty ku çfarëdo që të kërkoni e gjeni me bollëk, por emrin e kësaj viktime të rrëzuar për vdekje nga pandërgjegjshmëria jonë nuk keni për ta gjetur, se paraja të dashurit e mi (që disa prej jush më dhimbseni siç njerëzisht mund të ndjeni dhimbje edhe ju për mënyrën e mendimeve të mija), zhduk gjurmë, zhduk gjakun tek Uzina Dinamo, zhduk sytë e dëshmitarëve e dëgjimin e prokurorëve, vlerën e shqiponjës dykrenare në stemën e Policisë së Shtetit, lëre më të politikanit, opozitarit e qeveritarit, tregjikisht edhe të medias.
Kam njohur histori njerëzore mjaft e tabani i prejardhjes sime më ka mësuar edhe për arsyet pse e si kanë ndodhur, mbase ju duket profeci (ç’ka nuk i besoj), por kush është mallkuar me të drejtë, s’ka parë hajer me të drejtë; njoh histori ore po ju them ndërkohë që tani më vijnë në mendje fjalët e babës që ia kishtë thënë gjyshi i vet për “dy gjëra të cilave nuk u duhej plotësuar dëshira kurrë”, e për to fantazoni se s’kam të drejtë autori t’jua them.
Edhe njëherë, jam gati bashkë me ndonjërin prej jush të mos planifikojmë se si të lutemi këto ditë të bekuara si katolikë, ortodoksë e muslimanë kur kanë përkuar me festat më sublime përkatëse ndaj Zotit për t’i kërkuar mëshirë, por të ngrihemi me njëri-tjetrin për të kërkuar e vënë drejtësi që edhe kur të vijë koha t’i lutemi Zotit, ajo çfarë i kërkojmë të mos i duket shumë pasi s’kemi treguar as më të voglin përkushtim për të ndryshuar.
Lutem për këtë djalosh të prehet në paqe me peshën e ndjenjës se nesër mund të kem unë fatin e tij, dhe e paçsha nëse për të e çdo padrejtësi nuk reagoj si për veten.
