Nga Mero Baze
Rinisja e bisedimeve për të hartuar një marrëveshje të re me Greqinë, lidhur me kufirin detar, po zbulon dhe një anë tjetër të hipokrizisë në debatin politik në Shqipëri. Partia Demokratike, dhe personalisht Sali Berisha me Lulzim Bashën, si autorë të asaj marrëveshje, kanë gjithë të drejtën e tyre të heshtin, derisa të përfundojë ky proces bisedimesh.
Marrëveshja e 2009-s u hartua në ilegalitet të plotë, dhe u bë publike vetëm kur u firmos nga Berisha dhe Karamalis në Tiranë në prill të vitit 2009, dhe u kundërshtua pastaj nga shtypi, shoqëria civile dhe ligjërisht nga Partia Socialiste. Kriteret mbi të cilat ishte hartuar marrëveshja dhe shmangia e Presidentit të Republikës nga procesi, u gjetën antikushtetuese, dhe ajo u hodh poshtë, pasi Partia Socialiste e çoi në Gjykatë marrëveshjen.
Pala greke për një kohë të gjatë refuzoi të bisedonte për këtë çështje, pasi e konsideronte problem tonin të brendshëm.
Fillimi i bisedimeve, është tërheqja e palës greke nga marrëveshja me Berishën, dhe kjo është një gjë pozitive, pasi tejkalon ngërçin e krijuar mes dy vendeve, pas hedhjes poshtë të një marrëveshjeje të keqe, dhe është një fitore reale e diplomacisë shqiptare.
Ky proces nuk është një proces gjeometrik, dhe as topografik, por një koncept i ri mbi të cilin po fillojnë bisedimet.
Por kryesorja, është se ndryshe nga opozita e dikurshme, opozita e sotme i ka të gjitha mundësitë të mbikqyrë këtë proces, por atë e pengon objektivi i saj. Objektivi i kësaj opozite, është të mos arrihet një marrëveshje më e mirë se e 2009-s, pasi turpërohet historikisht Sali Berisha me Lulzim Bashën. Dhe për këtë, nuk i ndihmon dot njeri.
Opozita në të vërtetë është e shqetësuar nga rinisja e bisedimeve. Ajo kërkon të mos ketë një histori të re në këtë mes, një histori që ka për ta bërë të ndjehen të turpëruar.
Se ndryshe opozita nuk ka përse të shqetësohet, pasi ajo i ka të gjitha mekanizmat për të bllokuar një marrëveshje të mundshme të keqe. Garancia që procesi nuk është në dorë të qeverisë, është vendimi i Gjykatës Kushtetuese, që Berisha e ka quajtur të blerë me lekë nga Edi Rama (na e bëri dhe Edi Ramën si Hasan Prishtinën, që blinte kufijtë me para).
Detyra e qeverisë shqiptare është të respektojë vendimin e Gjykatës Kushtetuese, udhëzimet e saj për rolin e Presidentit dhe qeverisë në këtë proces, si dhe konventat ndërkombëtare. Në fund, do të ketë një rezultat konkret, për të cilin, të gjithëve Zoti duhet të na mbajë gojën para se ta shikojmë kush është. Por e sigurt është se do të jetë shumë herë më i mirë se pazari politik i Sali Berishës me Greqinë.
Dhe institucioni që vë në pozitë të vështirë sot opozitën, nuk është vetëm historia e saj me këtë marrëveshje, por Presidenti i Republikës.
Për fatin e mirë të opozitës, tashmë ai është aleat i tyre, dhe i vetmi personalitet politik i lartë shqiptar, i dekoruar me “Kryqin e Artë” të Parlamentit të Greqisë.
Pra, Ilir Meta është një person i besueshëm si për palën greke, dhe për opozitën shqiptare. Ai do të çertifikojë ekspertët që do të marrin pjesë në këto bisedime dhe si i tillë, do të përfaqësojë aty së paku dhe shqetësimet e “patriotëve gojëkyçur” të 2009-s.
Në këtë pike, opozita duhet të ndjehet e lumtur që ka në dorë marrëveshjen e re për kufirin detar. Por ajo nuk ka hallin e marrëveshjes së re, por historisë së re që mund të bëjë kjo marrëveshje, në raport me turpin që ajo ka bërë. Këtu as Ilir Meta nuk i ndihmon dot.
