Nga Çapajev Gjokutaj
Kanë hak që janë kaq të revoltuar, thashë parmbrëmë me vete, ndërsa po shihja në tv se si po shembnin një shtëpi tek Unaza e Re.
I lanë të ndërtonin pa leje, i sorrollatën vite të tëra, ‘legalizim sot e legalizim nesër’ dhe tani vijnë dhe u bëjnë pluhur e hi mundin e një jete të tërë.
Por dje mbasdite, i bllokuar në trafik për gati një orë nga që protestuesit kishin bllokuar rrugën, nisa të ndryshoj qendrim. Kanë zaptuar pronën e tjetrit dhe kanë ndërtuar pa pyetur për ligj e për moral.
E si të mos mjaftonte kjo kanë njëzet e kusur ditë që po u pëlcasin buzën qindra qytetarëve, që puna e halli i bien të kalojnë këndej.
Dhe shumica e këtyre buzëplasurve të bllokuar në trafik janë qytetarë të rregullt, s’kanë zaptuar pronën e tjetrit, kanë paguar rregullisht drita e ujë e s’i kanë hyrë në hak kujt.
Si më kaloi vala e parë e mllefit, me që kohën e kisha me bollëk, nisa ta mendoja gjënë më gjerë e më nga larg, medemk të filozofoja. Eshtë mbushur vendi me ndërtime të paligjshme.
Një aty, një këtu, pa pyetur për tokë buke, kolektor, zonë e përmbytshme e ku e di unë se çfarë.
Shumë janë shembur e të tjera do të shemben. Toka arë është shpërdoruar si të ishim në stepat e rusit dhe jo në skërkat e një vendi kryesisht malor.
Këto ndërtime, një këtu e një atje, kërkojnë e do të kërkojnë qimet e kokës të furnizohen me energji, ujë etj. Pare, mund e djersë të shpura dëm. Dhe jemi populli më i varfër i Europës.
Ç’e do mall e ç’e do gjënë, kur s’ke shtetin për të qenë, shpotita. Pa e shijuar akoma mirë parodizimin e proverbit për gruan, m’u kujtua skeçi: Po ai që vodhi lopën s’ka ndonjë faj?
Po ne të tjerët, që bëmë sehir këtë vaterlo dhe vazhduam të tregojmë përrallën e lashtë për dheun e të parëve, që është i shenjtë dhe i paprekshëm, kemi a s’kemi ndonjë faj?
Dhe dolëm çdo herë të votonim kush njerën e kush tjetrën palë të parisë. Jo për gjë, thjesht për të luajtur thiatron e demokracisë.
Kemi ngec në semafor, thashë me vete, dhe m’u kujtua ajo kënga e Portokallisë. Sipas kokës edhe festen.
