Nga Mero Baze
Ka një siklet që dallohet qartë në intervistën e presidentit Ilir Meta në “Zërin e Amerikës”, dhe që ka të bëjë me faktin që presidenti mendon se kur je në SHBA, nuk duhet të tregosh ato që bën dhe mendon në Tiranë.
E para, dukej qartë në përpjekjen për të shmangur një qëndrim të tij, lidhur me marrëveshjen mes Kosovës dhe Serbisë, që mbështetet nga SHBA. Në Tiranë ai ka qenë kundër saj, biles ka prodhuar krizë për dekretimin e ministrit të Jashtëm në emër të paranojës, se ai po emërohej për të mbështtur këtë marrëveshje.
Në intervistën tek “Zëri i Amerikës”, presidenti ju shmang përgjigjes për qëndrimet që vet mban në Tiranë. Ai modifikoi arsyet përse kishte kundërshtuar emërimin e Gent Cakajt, duke e lidhur tanimë me marrëveshjen e Greqisë, dhe jo atë mes Kosovës dhe Serbisë, ndërkohë që debati është ende i freskët. Dhe kjo, që të mos krijojë ndonjë keqkuptim, meqë flet nga SHBA.
Nuk është e thënë që presidenti ynë të mendojë si mendon SHBA për këtë çështje. Por nëse në Tiranë ka bërë betejë dhe ka shkaktuar krizë politike në emër të një qëndrimi publik që ka për këtë marrëveshje, dhe në SHBA bën sikur nuk e ka mendjen tek qëndrimi që ka pasur në Tiranë, ai është ose hipokrit me shqiptarët, ose mendon se po të bëhet konformist me SHBA-në, shpëton nga ndonjë pasojë politike.
Kryeministri i Shqipërisë nuk ka qëndrim të vetin për këtë çështje, por është i qartë se mbështet çdo qëndrim të lidershipit të Kosovës, të përfshirë në bisedime, ndërsa presidenti ka qenë kundër edhe çdo faktori politik, apo individi, edhe në Kosovë, që mbështet këto bisedime.
Ndaj është e detyrueshme që ai të jetë i qartë në këtë pikë, pasi një problem kaq madhor sa marrëveshja Kosovë-Serbi, nuk mund të përdoret për të kompensuar gropat e zeza në raportet personale me SHBA, apo këdo tjetër. Mbi të gjitha, se kjo nuk funksionon, por është vetëm iluzion.
Problemi i dytë, është relativizimi që përpiqet t’i bëjë qëndrimit zyrtar të SHBA, për të ndëshkuar korrupsionin dhe krimin në Shqipëri, që reflektohet në mos dhënien e vizave për 170 zyrtarë shqiptarë, apo familjarë të tyre, ku janë lakuar dhe Berishët.
Në qëndrimin e tij, presidenti përpiqet të vlerësojë se më e rëndësishme se kjo, është raporti i “Transparenc International”, dhe shpreh shqetësimin për korrupsionin, bazuar tek ai raport, dhe jo tek vendimi i SHBA. Biles këtu bën dhe një lloj ironie me reformën në drejtësi, pasi thotë që dy vitet e fundit, që kur ka nisur reforma, është përkeqësuar dhe korrupsioni.
Pra, ai realisht përpiqet t’i injorojë dy sinjalet që vijnë nga SHBA, si masat që ajo ka marrë kundër zyrtarëve të korruptuar, ashtu dhe pritshmërinë e reformës në drejtësi.
E gjitha kjo përpjekje, për t’i ikur ballafaqimit me problemet që përballet vendi, dhe mbi të gjitha, përpjekja për t’u marrë me protestën e çunit të Fariut tek “Unaza e Re”, tregon se Ilir Meta nuk ndjehet rehat kur flet nga SHBA.
Përveç gjuhës së drunjtë dhe mos dhënies së asnjë përgjigje, ai ka mes të tjerash keqkuptimin, se në SHBA duhet të flasë si në SHBA, dhe në Tiranë, si në Tiranë.
Lodhet kot me këtë punë, se nuk ka rëndësi vendi ku i thua apo i bën gjërat, por si i thua dhe si i bën.
Dhe e gjithë shfaqja e tij në “Zërin e Amerikës”, ishte një përpjekje për të mos thënë në SHBA ato që thotë e bën në Tiranë.
Duke mos dhënë përgjigje për asnjë pyetje, në fakt ai ka lënë në fuqi përgjigjet dhe qëndrimet që mban në Tiranë.
