Nga Ulsi Manja
Nuk shkruajta dje, me shpresën se mos Zoti do bënte mrekullinë e dytë – pas asaj të parës në vitin 2016 – por nuk ndodhi. Ndaj sot, këto pak rreshta që më burojnë nga dhimbja, i shkruaj për Artan Lamen, i bindur që i pret nga unë.
Pas çdo bisede më thoshte: “Si s’u morëm njëherë vesh, mor burrë! Me një fjalë jemi, e s’kuptohemi… ose kuptohemi, por unë dhe ti e kemi problem me i thënë njëri-tjetrit kush ka të drejtë!” Qeshnim – por pas çdo debati, përqafoheshim, edhe pse unë se arrija dot, se ishte shumë më i gjatë se unë.
E kam thirrur gjithmonë “Lame” – një emër që për mua nuk ishte thjesht mbiemër, por një simbol përkushtimi, përballjeje dhe vizioni. Kam besuar deri në fund se Zoti do ta rikthente mes nesh, për të qenë sërish opozitari i përhershëm i kauzave të mëdha shoqërore, publike dhe kombëtare. Nuk ja doli… sepse kaq e kishte shkruar Krijuesi për të .Por ajo që ja doli Artan Lame, është e përjetshme: në më shumë se tri dekada, la gjurmë të pashlyeshme në çdo çështje me interes publik e kombëtar, sidomos në përpjekjet titanike për të vendosur normalitet urban në një Shqipëri informale nga koka tek këmbët.
E kam njohur si zë të angazhuar publikisht që përpara vitit 2009, kur u bëra pjesë e Partisë Socialiste. Por pas këtij viti, marrëdhëniet tona profesionale ishin të shpeshta, të drejtpërdrejta, hera-herës edhe përplasje. Jemi përplasur më shumë se askush tjetër për punë – por kurrë për çështje personale. Në ato debate të gjata me të, më pëlqente që e prisja me mendjen time dhe e përcillja me mendjen e tij.
Ishte imponues në argument, i thellë në analizë, dhe shpesh më mundte me lehtësi – sidomos në çështjet e pronave, ku shpesh ia kalonte edhe juristëve më të mirë të fushës. Kishte mendim për çdo gjë, dinte të bënte gjithçka, dhe mbi të gjitha, kishte kurajën për të folur e vepruar.
Sot, kur vdes dikush, thuhen fjalë të mira. Por në rastin e Artanit, këto fjalë nuk janë klishe. Familja ka humbur shtyllën e shtëpisë. Shqipëria ka humbur një avokat të shkëlqyer të çështjes kombëtare dhe një mbrojtës të paepur të rrënjëve tona evropiane, ndërsa shoqëria civile ka humbur njeriun e vetëangazhuar në çdo kauzë me interes publik.
Kush e sheh rolin e tij ngushtësisht, përmes interesave të veta, gabon rëndë. Lame ishte unik. Ishte shumë më tepër se një funksionar publik. Ishte njeri i ideve të mëdha dhe i betejave të vështira.
Unë kam qenë me fat që e pata bashkudhëtar për një pjesë të rëndësishme të rrugës sime në politikë dhe administratë publike. Nuk ishim miq të ngushtë, por ndanim shumë më tepër se kaq: ndanim respektin për mendimin ndryshe dhe miqësinë që buron nga sinqeriteti i përplasjes.
Ndjej një boshllëk të pazakontë nga mungesa e tij. Vetëm ideja që nuk është më në Tiranë më krijon një ndjesi të thellë malli. Ndoshta Tirana po i humb njerëzit e mençur më shpejt sesa duhet…
Lamtumirë, mik. U prehsh në paqen e përjetshme të Krijuesit. Do të të kujtoj gjithmonë si patriotin që nuk hoqi kurrë dorë nga Shqipëria.
