Roberto Benigni dhe karriera e tij e jashtëzakonshme, historia e karrierës së një prej personazheve më të dashur për publikun nga ekrani italin Roberto Benigni.
I lindur në Castiglion Fiorentino më 27 tetor 1952. Nga teatri i viteve ’70 e deri në kinema.
Roberto Benigni u nderua me Luanin e Artë në Festivalin e 78-të Ndërkombëtar të Filmit në Venecia. Vendimi u mor nga Bordi Drejtues i Bienales së Venecias, i cili miratoi propozimin e drejtorit të ekspozitës Alberto Barbera.
bli83.com
“Zemra ime është e mbushur me gëzim dhe mirënjohje. Është një nder i jashtëzakonshëm të marr një vlerësim kaq të lartë për punën time nga Festivali Ndërkombëtar i Filmit në Venecia,” tha Benigni pas marrjes së çmimit.
Një çmim Oscar për “Life is Beautiful” në 1999, Roberto Benigni është i vetmi aktor mashkull italian që ka fituar statujën e lakmuar për aktorin më të mirë, duke luajtur rolin kryesor në një film në gjuhë të huaj.
Është e pamundur të mos kthehemi në natën e 21 marsit 1999 kur ishte Sophia Loren ajo që e thirri në skenën e Oskarit me një “Robberto !!!” kumbues për të festuar treshen e pabesueshme të statujave të push tuara nga filmi.
Fëmija i katërt pas tre motrave, adoleshenti Roberto së shpejti tradhton veprën e tij poetike dhe krijuese, mëson artin e lashtë të poezisë, merret me këndim dhe bën debutimin e tij në Metastasio në Prato, ende jo tridhjetë vjeç, duke zëvendësuar vrullësinë dhe talentin me studimin e dramaturgji dhe aktrim.
Më pas u transferua në Romë: këto ishin vitet 70, shoqëria e Lucia Polit me të cilën ai interpretonte në bodrume dhe teatro dhe këtu u takua me Giuseppe Bertolucci në 1975, i pari që kuptoi të gjithë potencialin e tij si aktor.
Bertolucci i jep monologun e ‘Cioni Mario’ me të cilin, duke filluar nga Teatri Alberico, do të ketë një sukses të jashtëzakonshëm në të gjithë Italinë. Është fillimi i një karriere të vërtetë, e konfirmuar menjëherë nga transmetimet televizive “Onda libero” dhe “Vita da Cioni” dhe nga ftesa e parë për çmimin Tenco nga Amilcare Rambaldi.
Në kohën e tij më të vrullshme Benigni shfaqet në filmat e Paolo Pietrangelit, Costa Gavras, Bernardo Bertolucci, Marco Ferreri, Sergio Citti.
Por është një nga miqtë e tij, Renzo Arbore, ai që e bën atë një personazh të paharrueshëm, fillimisht në TV me personazhin e kritikut të filmit në “Të dielën tjetër” dhe më pas në kinema me “Il Pap’occhio” të vitit 1983.
Regjia e tij e parë ishte në të njëjtin vit: filmi episodik “Tu mi turbi”, i ndjekur nga një shfrytëzim ndoshta i paparashikuar nga dy protagonistët: “Ne vetëm duhet të qajmë”, regjisor dhe interpretuar së bashku me Massimo Troisi në 1984.
Tani shumë i njohur edhe falë shfaqjeve televizive si ai në festivalin e Sanremos në 1980 (puthja shumë sensuale me partneren e tij në atë kohë, Olimpia Carlisi), i gëzuar me jetën dhe sidomos pas martesës me Nicoletta Braschi.
Ai shkon në Shtetet e Bashkuara të Amerikës i ftuar nga një tjetër i talentuar si Jim Jarmush, i cili e do atë në xhirimet e “Daunbailò” në 1986. Nga puna atje ai fiton siguri si regjisor, miqësinë me Walter Matthau dhe idenë për një film të ri.
Kështu lindi “Djalli i vogël” i vitit 1988, i cili do të pasohet nga “Johnny Stecchino” (1991), “Përb indëshi” (1994), deri në triumfin e “Jeta është e bukur” (1998), e zbuluar në filmin në Kanë. Festivali (çmimi special i jurisë nga një Martin Scorsese në ek sta zë) dhe i konfirmuar në Oscar vitin e ardhshëm me shtatë nominime dhe tre çmime (regjia më e mirë, aktori më i mirë kryesor dhe muzika më e mirë për Nicola Piovani)
“La vita è bella” është filmi italian që ka fituar më shumë të ardhura në botë, është ai që ka fituar edhe më shumë Oscar. Por edhe para triumfit në atë natë të 21 marsit 1999, kryevepra e Benignit kishte arritur të kalonte disa rekorde. Asnjë film në gjuhë të huaj, deri atëherë, nuk kishte fituar ndonjëherë kaq shumë në Amerikë.
Ai u shqua edhe në filmat Në këtë mes, “Zëri i hënës” nga Federico Fellini (1990), tek inspektori Clouseau dhe “Biri i Panterës Rozë” nga Blake Edwards (1993)
Dy filmat e mëpasshëm, “Pinocchio” i vitit 2002 dhe ai poetik “Tigri dhe bora” i vitit 2005 nuk kanë suksesin e filmave të mëparshëm.
Që atëherë, Benigni ka reduktuar daljet në filma (me përjashtim të paraqitjeve sporadike si në “To Rome with Love”, nga Woody Allen) për të ripërqafuar teatrin me leximet spektakolare të Dantes të filluara në 2006 dhe TV me shfaqje-ngjarje, si për festën e unitetit italian.
Benigni është i përkushtuar si lexues, interpretues përmendësh dhe komentues i Komedisë Hyjnore të Dantes, për të cilën shtypi suedez madje hipotezoi kandidaturën e tij për çmimin Nobel për letërsinë 2007.
Në vitin 2019, pas shtatë vitesh mungesë, ai u rikthye në ekranin e madh me “Pinocchio” të Matteo Garrone në rolin e Geppetto.
Me rastin e së hënës 2021, Benigni lexoi Canto del Paradiso XXV në Salone dei Corazzieri, në Quirinale, në prani të Presidentit të Republikës Sergio Mattarella dhe Ministrit të Kulturës Dario Franceschini.
Përktheu dhe përshtati N.F. ekskluzivisht për faqen Na Ishte Dikur